Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο Γιώργος Σούρλας έχει αγωνιστεί στη ζωή του για τη διαφάνεια ως προϋπόθεση για τη Δημοκρατία. Και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για τον αγώνα που δίνει, από αυτό εδώ το βήμα, αυτές τις μέρες. Και να τον ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την πρόσκληση που έκανε σε τρεις εκλεκτούς προσκεκλημένους ομιλητές, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα μας φωτίσουν με τις απόψεις τους. Γιατί δεν είναι απλά επαΐοντες, ειδήμονες στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά τον έχουν υπηρετήσει με πολύ μεγάλη αίσθηση καθήκοντος.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,

Η Διαφάνεια είναι το οξυγόνο της Δημοκρατίας..

Είναι το ήθος της και η τιμή της!

Μόνο που η Διαφάνεια σήμερα είναι «ανοιχτή πληγή». Είναι το στοίχημα που δεν κέρδισε το πολίτευμα της Μεταπολίτευσης. Κερδίσαμε την αποκατάσταση και τη σταθερότητα των κοινοβουλευτικών θεσμών. Αλλά χάσαμε στο μέτωπο της Διαφάνειας…

Και η αποκατάστασή της δεν είναι απλή υπόθεση.

Είναι ένα από τα τρία συστατικά του επόμενου άλματος που πρέπει να κάνουμε:

Διαφάνεια – Αξιοκρατία – Ανταγωνιστικότητα.

Διαφάνεια, που σημαίνει Δικαιοσύνη και Αξιοπιστία του Πολιτικού κόσμου.

Διαφάνεια, που σημαίνει σεβασμός στο δημόσιο χρήμα, δηλαδή στον πολίτη και στο φορολογούμενο.

Διαφάνεια, που σημαίνει ίσες ευκαιρίες για όλους και ίδια κριτήρια αξιολόγησης όλων. Άρα Διαφάνεια σημαίνει και Αξιοκρατία.

Κι όταν όλοι γνωρίζουν, ο καθένας τι προσφέρει και τι παίρνει, τι αξίζει και τι κερδίζει, όταν όλοι γνωρίζουν πως αξιοποιείται το δημόσιο χρήμα και τι αποδίδουν αυτοί που το διαχειρίζονται, τότε αποκαθίσταται ένα αίσθημα Εμπιστοσύνης, που είναι προϋπόθεση για να παράγουν όλοι το καλύτερο, με τον καλύτερο τρόπο, να λειτουργούν οι αυτοματισμοί εκεί που πρέπει χωρίς γραφειοκρατία, οι ρυθμίσεις εκεί που πρέπει χωρίς ρουσφέτια, και οι κανόνες παντού, χωρίς παρεκκλίσεις. Κι έτσι να αποκαθίσταται αίσθημα Δικαίου στην Κοινωνία και Ανταγωνιστικότητα στην Οικονομία.

Η Διαφάνεια, λοιπόν, δεν είναι μόνο το οξυγόνο και η τιμή της Δημοκρατίας.

Είναι και η προϋπόθεση κοινωνικής συνοχής και ανταγωνιστικής Οικονομίας.

Η Διαφάνεια δεν είναι μόνο το ένα από τα τρία άλματα που πρέπει να κάνουμε. Είναι προϋπόθεση και για τα άλλα δύο: για την Αξιοκρατία και για την Ανταγωνιστικότητα.

Αν η 35ετία της Μεταπολίτευσης έχασε το στοίχημα της Διαφάνειας,

η νέα Μεταπολίτευση, που πρέπει να θεμελιώσουμε,

το στοίχημα της Διαφάνειας θα πρέπει να κερδίσει πριν απ’ όλα…

Η αποκατάσταση της Διαφάνειας απαιτεί τρία πράγματα:

* Ένα πολιτικό σύστημα χωρίς στρεβλώσεις. Όταν το σύστημα το ίδιο σπρώχνει στη διαφθορά, τότε και «κοινωνία αγγέλων» να έχεις θα σου «χαλάσει». Ματαιοπονούμε όταν μιλάμε για Διαφάνεια, καταριόμαστε τη διαφθορά και δεν κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε τα «συστημικά αίτια» που τη γεννούν και την τροφοδοτούν συνεχώς.

Όταν έχεις ένα διοικητικό σύστημα που για να γίνει το παραμικρό χρειάζεται πολλαπλές «υπογραφές», τότε όλο και περισσότεροι θα αναγκάζονται να «λαδώσουν» για να κάνουν τη δουλειά τους.

Όταν έχεις ένα σύστημα Ανώτατης Εκπαίδευσης, το οποίο στηρίζεται στη συναλλαγή, τότε όποιος θέλει να επιβιώσει θα υποκύψει στη συναλλαγή. Θα αδικήσει για να μην τον αδικήσουν.

Όταν έχεις ένα ευρύτερο δημόσιο που ευνοεί κυκλώματα και συντεχνίες, τότε δεν θα έχεις δημόσιες υπηρεσίες, ο πολίτης θα συνθλίβεται από το «φακελάκι» στα νοσοκομεία, από το «γρηγορόσημο» στις δημόσιες υπηρεσίες, από το «λάδωμα» στις πολεοδομίες. Και ο φορολογούμενος θα πληρώνει όλο και περισσότερα σε ένα δημόσιο που του προσφέρει όλο και λιγότερα. Και θα ξανα-πληρώνει τις ίδιες υπηρεσίες ιδιωτικά, για να κάνει τη δουλειά του.

Χρειάζεται, λοιπόν, πρώτον, να χτυπήσουμε τις στρεβλώσεις του συστήματος. Και να συγκρουστούμε με τα «κυκλώματα» που συντηρούνται από τις στρεβλώσεις και υπερασπίζονται τις στρεβλώσεις…

* Χρειάζεται δεύτερον, μια Οικονομία χωρίς στρεβλώσεις, χωρίς μονοπώλια, ολιγοπώλια, καρτέλ, «δεσπόζουσες θέσεις» και εμπόδια εισόδου νέων επιχειρήσεων. Γιατί αν υπάρχουν τέτοιες νοσηρές «αποκλίσεις» από την ανταγωνιστική αγορά, αναπτύσσονται «φωλεές αδιαφάνειας», που εξελίσσονται, αμέσως, σε «φωλεές διαφθοράς».

Πρέπει όλοι να έχουν περιθώρια να ανταγωνιστούν με ίσους όρους, να προσφέρουν τις καλύτερες τιμές για τις καλύτερες υπηρεσίες, όχι να επωφελούνται από τις καλύτερες «αρπαχτές».

Ώστε κανείς να μην έχει, ούτε δυνατότητα ούτε κίνητρο να κλέψει την εφορία ή την πελατεία του. Κι αν έχει υψηλές τιμές η προσφέρει κακές υπηρεσίες, να τον αποβάλει η αγορά. Και να τον αντικαθιστά ο ανταγωνιστής του, που θα προσφέρει καλύτερα και φθηνότερα.

Εδώ χρειάζεται να επιμείνουμε: η Πολιτική πρέπει να είναι θωρακισμένη από επιχειρηματικές επιρροές. Όχι γιατί οι επιχειρηματίες είναι τάχα «κακοί». Αλλά για να μπορούν να επιβιώνουν οι καλύτεροι επιχειρηματίες και να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους! Και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες θα θωρακίζονται από τις «πιέσεις» του κράτους…

Και οι δύο θα ωφεληθούν: Το κράτος θα είναι θωρακισμένο από τις επιρροές των επιχειρηματικών συμφερόντων. Και μόνον έτσι και οι ίδιες οι επιχειρήσεις θα αναπτύσσονται με υγιή τρόπο. Και θα είναι ανταγωνιστικές, εγχώρια και διεθνώς.

* Τρίτον, χρειαζόμαστε ισχυρούς και άτεγκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ώστε ο επίορκος δημόσιος λειτουργός να βρίσκεται και να τιμωρείται. Κι ο διεφθαρμένος πολιτικός το ίδιο. Κι ο διεφθαρμένος εφοριακός το ίδιο. Και ο διεφθαρμένος γιατρός το ίδιο. Κι ο διεφθαρμένος αστυνομικός το ίδιο…

Εδώ υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή: ότι δεν μπορούν οι «όμοιοι να κρίνουν τους όμοιους». Ή, αν προτιμάτε, δεν μπορούν συνάδελφοι να κρίνουν συναδέλφους. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί πρέπει να αποτελούνται από ανώτατους δικαστικούς για υψηλόβαθμους αξιωματούχους και από ειδικό τμήμα δικαστικών λειτουργών για όλα τα υπόλοιπα αξιώματα του δημόσιου τομέα.

Θυμάμαι και θα θυμάστε, προ καιρού, που συνελήφθη κάποιος επίορκος εφοριακός με πολλά χρήματα. Ζήτησα και έμαθα – επειδή αποσιωπήθηκε αυτή η υπόθεση- τι συνέβη. Και μου είπαν, ότι οι συνάδελφοί του –γιατί εκεί ήταν το δευτεροβάθμιο Συμβούλιο, που τελικά αποφάσισε γι’ αυτόν- έκρινε ότι ήταν ουσιαστικά αθώος και μπορούσε να επιστρέψει. Δεν μπορούν οι συνάδελφοι να κρίνουν συναδέλφους. Αυτό πρέπει να αλλάξει σε όλη τη δημόσια Διοίκηση.

Και κάτι τελευταίο: Και οι ελέγχοντες να ελέγχονται!

Αν εξαλείψουμε τις στρεβλώσεις στο πολιτικό σύστημα, αν αρχίσουμε να εξαλείφουμε τις στρεβλώσεις στην Οικονομία κι αν αποκαταστήσουμε ελεγκτικούς μηχανισμούς με εσωτερικές «βαλβίδες ασφαλείας», τότε η διαφάνεια θα αποκατασταθεί και η διαφθορά θα ελαχιστοποιηθεί.

Όμως, υπάρχει και μια τέταρτη προϋπόθεση. Το πολιτικό θάρρος και το πολιτικό ήθος. Που το ένα είναι η άλλη πλευρά του άλλου.

Πολλές φορές υπάρχει ήθος, αλλά δεν υπάρχει θάρρος.

Το θάρρος χωρίς ήθος είναι θράσος. Και το ήθος χωρίς θάρρος δεν υπάρχει στην Πολιτική. Αν θέλει κανείς να είναι τίμιος και δεν έχει το θάρρος να αντέξει τις «πιέσεις», τότε σε λίγο ή θα βρίσκεται εκτός Πολιτικής ή θα έχει κάνει μεγάλους «συμβιβασμούς» με τη συνείδησή του.

Και δεν υπάρχει χειρότερη εικόνα από μια συνείδηση που κάθε βράδυ την κυνηγούν οι Ερινύες. Και η Μέγαιρα και η Αληκτώ και η Τισιφόνη, ανάλογα με το βαθμό του εγκλήματος.

Πρέπει, λοιπόν, να θωρακίσουμε τους πολιτικούς, ώστε το ήθος και το θάρρος να ανταμείβονται. Και η φαυλότητα να τιμωρείται. Κι εκείνος που δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, να ξεχωρίζει από εκείνους που ξέχασαν το παλιό εκείνο: Η τιμή, τιμή δεν έχει!

Δεν μπορούν οι έντιμοι να ταυτίζονται με τους φαύλους. Δεν μπορούν όλοι να εξομοιώνονται με τους χειρότερους. Και δεν μπορούν όλα να ισοπεδώνονται μέσα σε ένα κλίμα διάχυτου κυνισμού. Που δεν καταπολεμά τη διαφάνεια. Την ευνοεί, την εκτρέφει και την ανατροφοδοτεί συνεχώς.

Γιατί αυτό το νοσηρό κλίμα που υπονοεί «όλοι τα παίρνουν», «όλοι ίδιοι είναι», δεν βοηθά τους έντιμους να ξεχωρίσουν.

Βοηθά τους επίορκους να κρυφτούν μέσα στο πλήθος…

Κυρίες και κύριοι,

Σας μίλησα για τις γενικές αρχές και τις προτεραιότητες μιας στρατηγικής για το συνολικό χτύπημα της διαφθοράς και την αποκατάσταση της διαφάνειας.

Τώρα θα γίνω λίγο πιο πρακτικός. Γιατί η Πολιτική είναι πάνω απ’ όλα πρακτική Τέχνη:

Ζήτησα πριν λίγες εβδομάδες στη Βουλή, ένα απλό μέτρο για να αποκατασταθεί η διαφάνεια στο χώρο της Πολιτικής: Να διερευνηθεί από ειδικό σώμα δικαστικών το «πόθεν έσχες» όσων διετέλεσαν υπουργοί και υφυπουργοί από το 1974. Με σημεία αναφοράς την αρχή της πολιτικής τους σταδιοδρομίας και το τέλος. Ή μέχρι σήμερα, αν είναι εν ενεργεία…

Να δούμε ποιοι πλούτισαν υπερβολικά και «περίεργα». Έτσι παρακάμπτονται και τα «συνταγματικά κωλύματα» και οι «παραγραφές». Είναι, πάνω απ’ όλα - και πριν απ’ όλα - μέτρο διαφάνειας. Κι έτσι θα ξεχωρίσει η «ήρα από το στάρι». Και θα αποκαλυφθεί πλέον, ότι «όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι»!

Η πρόταση αυτή βρήκε θετική ανταπόκριση στην κοινωνία. Και πολύ πέρα από το κόμμα μας, τη Νέα Δημοκρατία. Και μέσα στους κόλπους της κυβέρνησης ακόμα. Αλλά επισήμως η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει. Αναμένουμε…

Δεν είναι, βέβαια, το μόνο που αναμένουμε.

Πέρσι, όπως θυμάστε, είχαμε προκαλέσει προ ημερησίας διάταξης συζήτηση για τα θέματα Διαφθοράς και Διαφάνειας. Είχαμε ζητήσει να φτιαχτεί ειδική Επιτροπή και να νομοθετήσουμε όλα τα κόμματα μαζί, με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση για την αποκατάσταση κανόνων διαφάνειας.

Να νομοθετήσουμε τι;

Αυτά που σε γενικές γραμμές είχαμε ήδη συμφωνήσει από την Συνάντηση των Πολιτικών Αρχηγών που είχε γίνει υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Κι αυτά που συζητήσαμε διεξοδικά στη Βουλή αμέσως μετά, όπου συμπέσαμε στα περισσότερα σημεία. Είχαμε λοιπόν, «σύγκλιση». Σε ποια σημεία; Σε μια σειρά από θέσεις όπως:

* Αλλαγή του Νόμου περί ευθύνης υπουργών, ώστε ο χρόνος παραγραφής που ισχύει για κάθε πολίτη να ισχύει και για τους υπουργούς.

* Δημοσιοποίηση του κόστους των μεγάλων έργων και των Προμηθειών του Δημοσίου, σε σύγκριση με το αρχικό κόστος κατακύρωσης του διαγωνισμού.

* Δημοσιοποίηση Έκθεσης Σκοπιμότητας και Αναγκαιότητας για την εκτέλεση μεγάλων έργων και προμηθειών. Για λόγους προφανείς…

* Αυξημένες αρμοδιότητες στο Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να προλαμβάνεται η αδράνεια των ελεγκτικών μηχανισμών του Δημοσίου.

* Εξασφάλιση Οικονομικής Αυτοτέλειας με σταθερούς πόρους για τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε να τηρείται Προϋπολογισμός και Απολογισμός. Διαφορετικά χάνεται ο λογαριασμός και η ευθύνη.

* Δημιουργία ηλεκτρονικού Κέντρου Εξυπηρέτησης του Πολίτη ( e -ΚΕΠ), ώστε η εξυπηρέτηση, η ενημέρωση και η αδειοδότησή του από οποιαδήποτε υπηρεσία, να αναγνωρίζονται από το ΑΦΜ του και να γίνονται ηλεκτρονικά.

* Γενίκευση της εφαρμογής του διπλογραφικού συστήματος παντού – και στα νοσοκομεία και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στα Ιδρύματα και σε όλους τους Δημοσίους Φορείς – ώστε να υπάρχει συνεχώς έλεγχος ισολογισμού και αποτελεσμάτων χρήσεως.

* Και τέλος, φυσικά, διαφάνεια, αληθινή διαφάνεια, στη χρηματοδότηση των κομμάτων.

Όλα αυτά – και κάποια άλλα ακόμα - ζητήσαμε να τα νομοθετήσουμε όλοι μαζί. Μας υποσχέθηκε η κυβέρνηση ότι θα γινόταν αυτό εντός πέντε μηνών, ως τον περασμένο Ιούνιο. Πέρασε ένας χρόνος και πλέον…

Και σήμερα ορισμένα περιορισμένα τμήματα τέτοιων μέτρων προωθούνται ως κυβερνητικές νομοθετικές πρωτοβουλίες. Πολύ άτολμα. Πολύ αποσπασματικά. Και απελπιστικά αργά.

Καταλαβαίνετε όλοι τη σημασία να τα νομοθετούσαμε αυτά διακομματικά. Κι όλα μαζί. Καταλαβαίνατε το μήνυμα που θα έστελνε ο πολιτικός κόσμος στην κοινωνία. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη…

Προτίμησαν την στενόμυαλη και στενόκαρδη κομματική σκοπιμότητα, από την ευρύτατη δυνατή συναίνεση που τους προσφέραμε εμείς - και τα άλλα κόμματα - στο θέμα αυτό. Έτσι σήμερα εξακολουθούν κι αιωρούνται οι «αναθυμιάσεις».

Πριν μερικές εβδομάδες ακούσαμε τον κ. Μπεγλίτη, για παράδειγμα, να λέει δημόσια ότι «από τα εξοπλιστικά προγράμματα, διαχρονικά, φτιάχτηκαν προσωπικές σταδιοδρομίες και προσωπικές περιουσίες»!

Αλλά κανείς δεν τον κάλεσε να δώσει εξηγήσεις. Ποιοι; Πότε; Πώς; Πόσα;

Αυτή η φοβερή καταγγελία…«εξατμίστηκε»! Και δεν είχα καμία συνέχεια.

Πάρτε κι ένα τελευταίο παράδειγμα, επίκαιρο θα λέγαμε:

Η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου! Όταν πρωτο-θέσαμε αυτό το ζήτημα - για να αποδείξουμε ότι υπήρχε εναλλακτικός δρόμος εξόδου από την κρίση, άλλος από το περιβόητο Μνημόνιο, αλλά κι ότι υπάρχει ακόμα δυνατότητα εξόδου από το Μνημόνιο το συντομότερο δυνατό – πολλοί αμφισβήτησαν ότι υπάρχει τόσο μεγάλη ακίνητη περιουσία του Δημοσίου.

Μας ειρωνεύθηκαν κι όλα! «Που τα βρήκατε αυτά τα μεγέθη»; μας έλεγαν. Ύστερα βγήκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κι αποδέχθηκε δημόσια, και σε διεθνές ακροατήριο μάλιστα, στη Νέα Υόρκη, ότι η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου είναι πάνω από 270 δισεκατομμύρια ευρώ!

Μετά μας έλεγαν ότι μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν μπορούν να εξασφαλιστούν, σε σύντομο χρόνο, απ’ αυτό το σύνολο τα 50 δισεκατομμύρια που είχαμε πει εμείς τον περασμένο Ιούλιο. Τώρα το παραδέχθηκε η Τρόικα και το προσυπέγραψε και η κυβέρνηση…

Κι ύστερα προέκυψε η απόλυτη σύγχυση, με τον εκπρόσωπο της Τρόικας να λέει «πουλήστε αυτό και πουλήστε εκείνο», και τον κ. Πρωθυπουργό να λέει δεν «πουλάμε τίποτε».

Ενώ εμείς είχαμε πει εξ αρχής ότι η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, όχι με ξεπούλημα ούτε με απώλεια κυριότητας. Ξεκάθαρα. Και εξ αρχής!

Σήμερα ανακαλύπτουν έκπληκτοι αυτά που λέγαμε εμείς, αλλά βρίσκονται ακόμα πολύ πίσω, καταλαβαίνουν πολύ λίγο και πολύ στρεβλά όσα είχαμε προτείνει οχτώ μήνες πριν…

Γιατί άραγε; Ένας λόγος είναι αυτό που έχουμε ήδη υπονοήσει κι είναι ώρα να του πούμε σαφέστερα και να το προβάλουμε περισσότερο: Η έλλειψη διαφάνειας στα δημόσια Οικονομικά!

Υπάρχουν πολλά ακίνητα μεγάλης αξίας ή δυνητικής αξίας τα οποία βρίσκονται στην ιδιοκτησία πολλών υπουργείων, παραμένουν ανεκμετάλλευτα, απαξιώνονται καθημερινά, ενώ τα υπουργεία νοικιάζουν πανάκριβα άλλα κτίρια για να στεγάσουν τις υπηρεσίες τους! Το ίδιο ισχύει με πολλές ΔΕΚΟ και ΝΠΔΔ, όπως Πανεπιστήμια και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το ίδιο ισχύει και με τα κληροδοτήματα. Άλλο αχανές κεφάλαιο απώλειας πόρων και εσόδων. Κι όλα αυτά δεν περιλαμβάνονται - το τονίζω δεν περιλαμβάνονται - στους υπολογισμούς που κάναμε – και που τώρα τους αποδέχονται όλοι – για αδρανή ακίνητη περιουσία του Δημοσίου από 300 δισεκατομμύρια και πάνω.

Γιατί, άραγε συμβαίνουν όλα αυτά;

Γιατί υπάρχουν τεράστια περιουσιακά στοιχεία που ερημώνουν, παραμένουν επί δεκαετίες εγκαταλελειμμένα και απαξιώνονται, ενώ το δημόσιο βουλιάζει στα ελλείμματα και στα χρέη;

Διότι υπάρχουν «τρωκτικά» που τα σφετερίζονται ενώ υπάρχουν καταπατητές ή επίδοξοι καταπατητές που τα έχουν ήδη αρπάξει ή καραδοκούν να τα αρπάξουν!

Γι’ αυτό δεν θέλουν να αλλάξει το καθεστώς της τεράστιας περιουσίας που παραμένει αδρανής.

Καταλαβαίνετε ότι η Διαφάνεια χρειάζεται για να γνωρίζουμε τι έχουμε. Για να το προφυλάξουμε από τον σφετερισμό ή την καταπάτηση. Για να το ανακτήσουμε, αν έχει καταπατηθεί, διότι «χρησικτησία» κατά περιουσίας του Δημοσίου δεν νοείται. Για να το αξιοποιήσουμε. Όχι για να το εκποιήσουμε. Όχι για να το «σκοτώσουμε». Όχι για να το πουλήσουμε. Για να το κάνουμε πηγή πλούτου για το Δημόσιο. Ώστε να μειώσουμε το χρέος μας. Και να ανακουφίσουμε την εξυπηρέτηση του χρέους μας…

Αξία θέλουμε να δώσουμε στην ακίνητη περιουσία. Αξία και υπεραξία. Και να βγάλει απ’ αυτήν εισόδημα για το Δημόσιο. Που πνίγεται σήμερα από υποχρεώσεις…

Έχουμε την περιουσία – αυτό το αποδείξαμε πια. Αλλά δεν έχουμε τον έλεγχό της! Γιατί δεν υπάρχει Διαφάνεια. Αυτήν πρέπει να αποκαταστήσουμε επειγόντως.

Και γιατί δεν υπάρχει κάτι ακόμα. Εμπιστοσύνη!

Εμπιστοσύνη του Πολίτη προς το κράτος ότι μπορεί να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την αδρανή περιουσία.

Να λοιπόν, πως με αυτό το επίκαιρο παράδειγμα, μπορεί να δοθεί μια προσέγγιση του οικονομικού κόστους από την έλλειψη Διαφάνειας. Αλλά και του στρατηγικού κόστους για την κοινωνία συνολικά.

Μπορούμε να βγούμε από την κρίση, σχετικά σύντομα, αν αποκαταστήσουμε Διαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Αλλά και την Εμπιστοσύνη του Πολίτη, που θα έφερνε η Διαφάνεια.

Βουλιάζουμε πλέον όχι γιατί δεν μπορούμε να σωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά γιατί δεν έχουμε Διαφάνεια.

Γι’ αυτό και η πρώτη μου κίνηση ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, πριν ένα χρόνο και πλέον, πριν ακόμα προκύψει η κρίση δανεισμού της Ελλάδας, πριν υπογράψει η κυβέρνηση του Μνημόνιο, πριν υπάρξουν όλα αυτά και πριν υπάρξει η δική μας εναλλακτική πρόταση της 7^ης Ιουλίου, ζήτησα να συζητήσουμε όλοι μαζί για τη Διαφάνεια. Να θεσπίσουμε και να νομοθετήσουμε όλοι μαζί τη Διαφάνεια.

Ήταν το τελευταίο σκέλος της πρότασής μου για τη σωτηρία της Ελληνικής Οικονομίας. Δεν το ανέφερα στις 7 Ιουλίου, γιατί το είχα ήδη πει μήνες πριν, προκαλώντας τη συζήτηση προ ημερησίας σε επίπεδο αρχηγών.

Το ΠΑΣΟΚ δεν ανταποκρίθηκε τότε. Τώρα κάνει λίγα-λίγα και λειψά, αυτά που εμείς του προτείναμε και θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι μαζί, όλα μαζί, πιο ολοκληρωμένα και εγκαίρως. Όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών που προτείνει σήμερα…

Η αποκατάσταση Διαφάνειας δεν είναι «ένα ακόμα αίτημα» για την ανάταξη της κοινωνίας μας. Δεν είναι «ένα ακόμα μέτωπο» πολιτικής αντιπαράθεσης, δίπλα σε τόσα άλλα. Είναι προϋπόθεση για να κερδίσουμε ως χώρα, ως κοινωνία και ως σύγχρονη δημοκρατία, όλες τις άλλες μάχες.

Και μαζί θα τις κερδίσουμε. Αποκαθιστώντας τη Διαφάνεια.

Σας είπα σε γενικές γραμμές το «πώς».

Σας είπα σε γενικές γραμμές το «γιατί».

Ξέρετε ότι το εννοώ. Και σας θέλω όλους μαζί μας.

Δεν θα είναι νίκη «δική μας», ή «δική σας»…

Θα είναι αποφασιστική νίκη της Ελληνικής κοινωνίας!

Νίκη-προϋπόθεση, ώστε να βγούμε από τα δύσκολα.

Νίκη-προϋπόθεση, για όλες τις άλλες νίκες που οφείλουμε στην κοινωνία. Ώστε να μπορέσει να ελπίζει στο αύριο.

Αυτή η νίκη είναι δική μας, όλων μαζί, όλων των Ελλήνων. Κι είναι κοντά.

Μαζί θα την πετύχουμε.

Σας ευχαριστώ