Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, διεξάγεται σήμερα στην ολομέλεια της Εθνικής μας Αντιπροσωπείας μία πολύ σοβαρή συζήτηση για ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Θέλω, λοιπόν, κατ’ αρχάς και με την ιδιότητα του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τους συναδέλφους όλων των παρατάξεων και όλων των πλευρών του Εθνικού Κοινοβουλίου που λαμβάνουν μέρος σε αυτήν τη συζήτηση, ακόμη και αυτούς που με την κριτική τους αισθάνθηκα –θα μου το συγχωρέσετε- ότι αδικούν την Κυβέρνηση, ότι αδικούν την πολιτική της βούληση, το έργο το οποίο παράγεται, τον Πρωθυπουργό, την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.
Είναι αλήθεια ότι συζητούμε για τη μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, για τον κίνδυνο από τις εξαρτησιογόνες ουσίες. Δικαιολογημένα ρίχνουμε την προσοχή μας και το βάρος μας περισσότερο στο θέμα των ναρκωτικών ουσιών, αλλά θα ανοίξω μια παρένθεση κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γιατί πρέπει εξίσου να εστιάσουμε την προσοχή μας στο πρόβλημα της εξάρτησης από το αλκοόλ. Και το λέω γιατί στην Ελλάδα η κατάσταση έχει παρεκκλίνει, έχει εκτραχηλιστεί. Σας θυμίζω ότι σε χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα ήθη είναι τελείως διαφορετικά, εάν τολμήσει να σερβίρει σε ανήλικο αλκοολούχο ποτό σε κέντρο διασκέδασης ο ιδιοκτήτης, προσάγεται αμέσως από την αστυνομία στο δικαστήριο και οι ποινές είναι βαρύτατες.
Φοβάμαι, ότι στην Ελλάδα η κατάσταση που αφορά τα αλκοολούχα ποτά και τη διάθεσή τους στην νεολαία και μάλιστα στους ανηλίκους, η κατάσταση αυτή εδώ και πολλά χρόνια μας έχει ξεφύγει. Σας θυμίζω, ότι ακόμη και από τα περίπτερα –ναι, από τα περίπτερα- υπάρχει η δυνατότητα και γίνεται στην πράξη η διάθεση ποτών ή αναψυκτικών που περιέχουν αλκοόλ. Κλείνω την παρένθεση και θα επανέλθω με μια άλλη ευκαιρία.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών ουσιών, είναι πρόβλημα με διάσταση εθνική, περιφερειακή και υπερεθνική. Για την ελληνική κοινωνία έχει τις δικές του τραγικές διαστάσεις. Δεν είναι πια το πρόβλημα της διπλανής μας πόρτας, είναι το πρόβλημα του δικού μας σπιτιού.
Έπρεπε να έρθει στην επιφάνεια αυτή η πολύ σκοτεινή για τη σημερινή νεοελληνική πραγματικότητα, ιστορία των Ζωνιανών, για να αρχίσουμε να συζητούμε πολύ πιο σοβαρά από το παρελθόν για την πραγματική κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα. Γιατί θεωρώ κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι έχουν γίνει προσπάθειες και στο παρελθόν και σήμερα γίνονται σημαντικότερες προσπάθειες. Έχει συνείδηση η Κυβέρνηση. Έχει την πολιτική βούληση και ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής και η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας και τα συναρμόδια Υπουργεία. Αλλά το πολιτικό μας σύστημα και οι λειτουργοί του, δηλαδή όλοι μας, είμαστε εγκλωβισμένοι σε στερεότυπα και σε διαδικασίες αντιμετώπισης που εφαρμόζουμε εδώ και δεκαετίες χωρίς να έχουμε το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Θεωρώ ότι την πολιτική μας πρέπει να την αναδιατάξουμε από την αρχή μέχρι το τέλος, να ακούσουμε όλες τις πλευρές, να μην πετάξουμε τίποτε, να μην εμπλακούμε σε συζητήσεις και σε διαδικασίες που πολώνουν την κοινή γνώμη χωρίς να πηγαίνουμε σε αποτέλεσμα, γιατί σήμερα, δεν γίνεται δίκη προθέσεων. Κρινόμεθα όλοι για το αποτέλεσμα και τα αποτελέσματα είναι πολύ λίγα.
Γνωρίζουμε όλοι ότι η Ελλάδα είναι διάδρομος διακίνησης και μεταφοράς, αλλά και τόπος προορισμού πολύ μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών. Επίσης, έχουμε και εσωτερικές εστίες καλλιέργειας και εμπορίας. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι μακριά μας οι περιφερειακές εστίες -στον Αντιπρόεδρο κ. Σούρλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε έναν προσωπικό αγώνα εδώ και πολλά χρόνια και με μοναχικές διαδρομές, κύριε Σούρλα, και πρέπει να έχουμε το θάρρος να το λέμε , για την αντιμετώπιση του προβλήματος- το Αφγανιστάν δεν είναι μακριά και εγώ αναρωτιέμαι οι συμμαχικές δυνάμεις, στις οποίες συμμετέχουμε και εμείς –και καλά κάνουμε και συμμετέχουμε, η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα στον αγώνα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας- τι τοπικό αποτέλεσμα έχουν, όταν διαβάζω στον διεθνή τύπο ότι η έχουσα και ασκούσα τη νομιμότητα κυβέρνηση του Χαμίτ Καζάι, ελέγχει μόνο την περιοχή γύρω από την Καμπούλ, ενώ στις υπόλοιπες περιοχές επανέρχεται το καθεστώς των Ταλιμπάν και βεβαίως επανέρχεται η συστηματική καλλιέργεια και η εξαγωγή ναρκωτικών ουσιών.
Το πρόβλημα όμως το έχουμε και δίπλα στην πόρτα μας. Το Κόσσοβο, του οποίου οι διαδικασίες ανεξαρτητοποίησης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ατζέντας και της ατζέντας των ισχυρών που ασχολούνται με τα περιφερειακά προβλήματα της Βαλκανικής, υπήρξε και φοβάμαι ότι εξακολουθεί να είναι προνομιακός χώρος και καλλιέργειας και διακίνησης και εμπορίας ναρκωτικών.
Τα Σκόπια, τα γειτονικά μας Σκόπια, επίσης είναι κάτι αντίστοιχο.
Έχουμε το πρόβλημα της Τουρκίας που είναι επίσης κοντά μας και βεβαίως το πρόβλημα της Αλβανίας. Η Ελλάδα και το ελληνικό πρόβλημα αποτελεί μέρος του ευρωπαϊκού και του διεθνούς προβλήματος, αλλά δεν μπορούμε να παραπέμπουμε ότι η Ελλάδα έχει τη δική της ξεχωριστή αγωνία λόγω της γεωγραφικής θέσης στην οποία βρίσκεται και λόγω του ότι περιβάλλεται από χώρες στις οποίες η δημοκρατική νομιμότητα και το κράτος δικαίου δεν έχουν εμπεδώσει μια κατάσταση αντιπαραβατικής και αντιναρκωτικής πολιτικής σε τέτοιο βαθμό, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Προβλήματα μεγάλα επίσης έχουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με το σωφρονιστικό σύστημα. Υπολογίζεται ότι αμέσως ή εμμέσως το 50% με 60%, για 40% ξεκινούμε να μιλάμε για άμεση εμπλοκή, αλλά αν λάβουμε υπ’ όψιν και την έμμεση εμπλοκή, περίπου το 60% των εγκλεισμένων στα ελληνικά σωφρονιστικά ιδρύματα, η εγκληματική, η παραβατική τους συμπεριφορά είχε άμεση ή έμμεση σχέση με την διακίνηση ναρκωτικών.
Σήμερα αρκετοί ανακάλυψαν τα Ζωνιανά. Μα, το σύμπλεγμα των Ζωνιανών είναι πανταχού παρών και εδώ στην Αττική. Δεν θα κουραστώ να καταγγέλλω την περίπτωση του σούπερ μάρκετ ναρκωτικών, το οποίο έχει εγκατασταθεί εδώ και πολλά χρόνια στη δυτική Αθήνα και τη δυτική Αττική με επίκεντρο την περιοχή του Ζεφυρίου. Από εκεί διαχέεται σε όλο το λεκανοπέδιο. Μας το καταγγέλλουν τοπικοί φορείς, κοινωνικοί φορείς, πολιτιστικοί φορείς, Τοπική Αυτοδιοίκηση, άνθρωποι από διαφορετικά κόμματα, πνίγονται, ασφυκτιούν. Έχουμε καθήκον να παρέμβουμε και προληπτικά, αλλά κυρίως κατασταλτικά, γιατί το φαινόμενο καλπάζει.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν ακόμη πολλά κακώς κείμενα στις δομές της ελληνικής διοίκησης και των αρμοδίων διωκτικών υπηρεσιών και πρέπει να έχουμε το θάρρος να το λέμε. Τα Ζωνιανά μας παρέχουν τη δυνατότητα μιας αξονικής τομογραφίας. Και τι δεν ακούμε, και τι δεν έρχεται στο φως. Δικογραφίες οι οποίες φέρεται ότι έχουν καεί από τους αρμοδίους λειτουργούς, προκειμένου να αποφευχθεί η ομηρεία κάποιου άλλου λειτουργού από τοπικούς πρωταγωνιστές της παρανομίας.
Σήμερα κακά τα ψέματα τα πινάκια των ελληνικών ποινικών δικαστηρίων είναι γεμάτα από υποθέσεις ναρκωτικών. Πέφτουν οι ποινές τις περισσότερες φορές σαν χαλάζι. Έχουμε ερευνήσει να δούμε ποιοι από τους καταδικασθέντες για βαρύτατες πράξεις και βαρύτατες παραβατικές συμπεριφορές διακίνησης και εμπορίας ναρκωτικών τυγχάνουν αδειών για να φύγουν από τη φυλακή και δεν γυρίζουν ποτέ; Έχουμε προχωρήσει στη σχετική έρευνα για να δούμε ποιοι βγαίνουν με διακοπή εκτέλεσης ποινής ή με ανήκεστο βλάβη της υγείας για λόγους υγείας; Ή έχουμε καθίσει να δούμε αποφάσεις δικαστηρίων, όπου αναγνωρίζεται ότι κάποιος είναι ο ίδιος μη δυνάμενος και ότι είχε ποσότητα ενός ή δύο κιλών για προσωπική χρήση;
Τα λέω όλα αυτά όχι για να σας καταπλήξω με περιπτώσεις αντίστοιχες που έχουμε αντιμετωπίσει όλοι όσοι κάναμε ποινική δικηγορία. Τα λέω για να δείξω ότι κάτι είναι σάπιο σε ολόκληρο το σύστημα της ελληνικής πολιτείας. Και αφού το συνειδητοποιούμε πρέπει να κινηθούμε όλοι μαζί για την εντόπιση, την εστίαση της προσοχής μας σ’ αυτό και την αποκοπή του εδώ και τώρα. Όπως επίσης ακούστηκαν πολλά για τις πολιτικές απεξάρτησης και ξέρω ότι τόσο ο κ. Αβραμόπουλος όσο και οι Υφυπουργοί του σημερινού Υπουργείου έχουν εξαιρετική ευαισθησία σ’ αυτά τα ζητήματα και στις πολιτικές που προτείνονται και στο διεθνές στερέωμα. Αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πολιτικές απεξάρτησης που δεν ακολουθούνται από πολιτικές επανένταξης στον κοινωνικό ιστό είναι πολιτικές που δεν οδηγούν πουθενά.
Σ’ αυτές τις σκέψεις προσθέστε και κάτι ακόμα, κάτι που αφορά τα είδωλα που προβάλλονται από τον τηλεοπτικό μας πολιτισμό και την τηλεοπτική μας δημοκρατία. Τον τελευταίο χρόνο συζητείται πάρα πολύ και στο διεθνές τηλεοπτικό στερέωμα, αλλά και στο διεθνές δημοσιογραφικό στερέωμα η προβολή στα πλαίσια του τηλεοπτικό και όχι μόνο life style προσωπικοτήτων του διεθνούς star system που έχουν παραδεχθεί ότι έχουν κάνει χρήση ναρκωτικών.
Η περίπτωση της Κέιτ Μος έχει τροφοδοτήσει με πολλά άρθρα και πολλά ρεπορτάζ όλα τα διεθνή Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Τι προκύπτει από όλα αυτά; Προκύπτει ότι το θέμα των προτύπων από όπου και αν προβάλλονται –Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, εκπαιδευτικό σύστημα, δημόσια ζωή, είδωλα του δημοσίου βίου- θα πρέπει να μας απασχολήσει πάρα πολύ διότι πολλές φορές αιχμαλωτίζει την προσοχή των νέων, υπεισέρχεται στη συνείδηση και στο υποσυνείδητό τους και δημιουργεί γι’ αυτούς καλώς ή κακώς αρνητικά πρότυπα ζωής.
Δεν βλέπω γιατί πρέπει να φοβούμεθα να συνεργαστούμε όλοι μαζί. Δεν βλέπω γιατί πρέπει να φοβούμεθα να συγκλίνουμε όλοι μαζί. Και δεν βλέπω γιατί πρέπει να φοβούμεθα να ζητήσουμε τη συνδρομή και άλλων φορέων από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Δεν βλέπω γιατί πρέπει να έχουμε αγκύλωση ή αρνητική διάθεση –και απευθύνομαι προς αυτήν την πτέρυγα- να συνεργαστούμε με την Εκκλησία της Ελλάδος. Μπορεί ο καθένας να έχει τις όποιες επιφυλάξεις του –εγώ δεν τις έχω, κάποιοι άλλοι συνάδελφοι μπορεί να τις έχουν- αλλά θα παραδεχθούμε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος μπορεί να μας είναι πολύτιμη, να μας δώσει μια πολύτιμη συνεργασία, μια πολύτιμη χείρα βοηθείας σε αυτόν τον αγώνα ο οποίος –και το λέω με επίγνωση των στερεοτύπων και των υπερβολών, υπάρχει αυτός ο κίνδυνος- πρέπει να αναχθεί στην εθνική σταυροφορία του παρόντος και του μέλλοντος.
Ευχαριστώ πολύ.