Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από την πορεία της συζήτησης, τόσο στην Ολομέλεια, όσο και στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, προέκυψε -νομίζω αβασάνιστα- ότι συζητούμε ένα πολύ σημαντικό νομοσχέδιο. Είναι φυσικό, στα πλαίσια αυτής της συζήτησης, να ανοίξει ο διάλογος και για τα ευρύτερα δημοσιονομικά και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία.
Δεν έχω την πρόθεση ούτε να δυναμιτίσω τη συζήτηση ούτε να ανεβάσω τους τόνους. Θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο. Θεωρώ ότι ο διάλογος γίνεται με νηφάλιο και ήπιο τρόπο και επιτρέπει να ακουστούν όλες οι απόψεις. Όμως, δεν μπορώ να αποφύγω την επισήμανση της πικρής αλήθειας -γιατί η αλήθεια είναι πικρή και πονάει- για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν μέχρι το Μάρτη του 2004.
Η αλήθεια είναι πως η χώρα μέχρι το Μάρτη του 2004, επί των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ και ιδιαιτέρως την οκταετία του τότε Πρωθυπουργού και Αρχηγού του ΠΑ.ΣΟ.Κ, κ. Κωνσταντίνου Σημίτη, βρέθηκε σε πλήρη δημοσιονομική αταξία. Η δημιουργική λογιστική κατέστη το σπορ, στο οποίο έλαμψαν, με λαμπρές επιδόσεις, οι Υπουργοί Εθνικής Οικονομίας των τότε κυβερνήσεων. «Σήκωναν το χαλί και έβαζαν τα προβλήματα από κάτω», νομίζοντας ότι τα προβλήματα δεν θα τα βρουν μπροστά τους.
Τα βρήκε η χώρα τα προβλήματα μπροστά της, όταν είχαν προϋπολογίσει έλλειμμα 1,7% και τελικά, το έλλειμμα αναγνωρίστηκε ότι ξεπερνούσε το 5% και σε συγκεκριμένη περίπτωση το 6%. Έφτανε μάλιστα και το 7%. Και έπεσε το βάρος σε αυτήν την Κυβέρνηση, στην Κυβέρνηση Καραμανλή, μετά το Μάρτιο του 2004, να αποκαταστήσει τη δημοσιονομική τάξη στη χώρα και ταυτόχρονα, να αποκαταστήσει την εικόνα της χώρας στην κοινή ευρωπαϊκή μας οικογένεια.
Από την πλευρά εκείνη, λοιπόν οδηγήθηκε η χώρα σε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος της τάξης των 210.000.000.000 ευρώ, όπου υπολογίζεται ότι κατά προσέγγιση αναλογεί, ακόμη και στα νεογέννητα, 18.500 ευρώ κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος, πράσινο χρέος των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Καλό είναι οι πικρές αλήθειες να γίνονται αποδεκτές και να ακούγονται λόγια κριτικής, με μεγαλύτερη ποιότητα και νηφαλιότητα, εν πάση περιπτώσει με συναίσθηση της πραγματικότητας και των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν στα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Όντως, το πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι πρόβλημα δημοσιονομικό, αλλά ταυτόχρονα, είναι και βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα, γιατί αγγίζει τον πυρήνα των βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων στη σύγχρονη δημοκρατία. Είναι αλήθεια ότι η ύπαρξη της φοροδιαφυγής κάνει πολλούς συμπολίτες μας να αισθάνονται αδικούμενοι, ιδιαίτερα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, που καλούνται να πληρώσουν το μεγαλύτερο κομμάτι του φορολογικού βάρους. Στερεί το κράτος από ζωτικούς πόρους, που είναι απαραίτητοι για την άσκηση της κοινωνικής πολιτικής και ταυτόχρονα, δεν επιτρέπει στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις. Γιατί; Διότι παρέχει ή συμβάλλει στο να υπάρχει μία θολή ή ψεύτικη εικόνα της φοροδοτικής ικανότητας και εν γένει, της εισοδηματικής κατάστασης του κάθε πολίτη.
Από την άλλη πλευρά, μία υπερφορολόγηση, μία υπερβολική εξωπραγματική πολιτική φορολογίας, η οποία βρίσκεται έξω από τις κοινωνικές ισορροπίες, μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα και σε καθήλωση της αναπτυξιακής προσπάθειας. Μην ξεχνάμε ότι η μείωση των φόρων, αφού πρώτα εξασφαλιστούν τα απαραίτητα έσοδα και διασφαλιστεί η απαραίτητη δημοσιονομική ισορροπία, με τις προϋποθέσεις που προαναφέραμε, αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανάπτυξης.
Ο αγώνας για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής ως εκ τούτου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει. Κανείς δεν είπε ότι δεν έγιναν προσπάθειες –γιατί δεν μας αρέσει να αδικούμε- μέχρι το Μάρτη του 2004. Αλλά η πραγματικότητα είναι σαφής. Πολλά καλά λόγια ακούστηκαν, οι καλές προθέσεις εκφράστηκαν παντοιοτρόπως, αλλά το αποτέλεσμα που περίμενε ο ελληνικός λαός δεν υπήρξε στο μέτρο του αναμενομένου.
Η Κυβέρνηση ξεκίνησε την προσπάθεια και η προσπάθεια έχει αρχίσει να αποδίδει. Δεν λέμε ότι λύσαμε το πρόβλημα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Θα παραδεχθούμε, όμως, ότι οι πρώτες ενδείξεις και τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι η σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών, τόσο σε νομικά όσο και σε φυσικά πρόσωπα, βοηθάει στην υπέρβαση της ιστορικής καχυποψίας, που από την εποχή της οθωμανικής κατοχής, πριν υπάρξει δηλαδή το νεώτερο ελληνικό κράτος, μαστίζει τις σχέσεις φορολογουμένου πολίτη και φορολογικών μηχανισμών.
Ταυτόχρονα, η πολιτική της Κυβέρνησης εξασφαλίζει τα απαραίτητα έσοδα και προσαρμόζει τη χώρα μας στο τοπικό, ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου διαπιστώνουμε πως χώρες όμορες, βαλκανικές χώρες, προχωρούν σε δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών, χρησιμοποιώντας την πολιτική αυτή σαν ένα βασικό κίνητρο για την προσέλκυση εγχώριων και ξένων επενδύσεων.
Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να υπάρξει μια αποτελεσματική πολιτική εκσυγχρονισμού των μηχανισμών ελέγχου. Πρέπει τα κριτήρια –και σωστά ειπώθηκε από συναδέλφους όλων των πλευρών της Βουλής- να γίνονται, όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικά. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται το νομοσχέδιο. Εισάγει νέους θεσμούς, που θα κάνουν τους ελέγχους πιο συστηματικούς και επιχειρεί να κάνει τα κριτήρια περισσότερο αντικειμενικά.
Άκουσα να λέγονται ορισμένα πράγματα για τον πρώην Σ.Δ.Ο.Ε. –τελειώνω, κυρία Πρόεδρε- την Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων. Δεν είπε ποτέ η Νέα Δημοκρατία ότι θα καταργήσει το Σ.Δ.Ο.Ε. Η Νέα Δημοκρατία είπε προεκλογικά ότι δεν μπορεί το Σ.Δ.Ο.Ε., ένα τόσο ευαίσθητο σώμα δημόσιας διοίκησης στα πλαίσια της άσκησης του φορολογικού ελέγχου και της εμπέδωσης μιας σωστής φορολογικής πολιτικής, να είναι φωλεά «ημετέρων». Δεν μπορεί οι φορολογικοί έλεγχοι να έχουν χρώμα, να είναι γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι κ.ο.κ..
Επιπλέον δε, ακούστηκαν ορισμένα πράγματα για το θέμα των κοινωνικών ανισοτήτων. ΄Εχουμε τονίσει πάρα πολλές φορές ότι πρέπει να αναγνωριστεί στην Κυβέρνηση, αν μη τι άλλο, ότι έχει την ίδια κοινωνική ευαισθησία με όλες τις υπόλοιπες παρατάξεις της Βουλής. Διότι είναι αυτή η Κυβέρνηση που κληρονόμησε αυτό το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, η οποία υποσχέθηκε και έδωσε τις αυξήσεις στο Ε.Κ.Α.Σ., υποσχέθηκε και έδωσε τις αυξήσεις στην κατώτατη προνοιακή σύνταξη του Ο.Γ.Α., στο επίδομα ανεργίας, έδωσε το Λ.Α.Φ.Κ.Α., θα δώσει το επίδομα στην τρίτεκνη οικογένεια, δημιουργεί το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής, δημιουργεί το Ταμείο κατά της φτώχειας, αντιμετωπίζει το θέμα των ληστρικών πανωτοκίων κ.ο.κ.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε –και κλείνω μ' αυτό, κυρία Πρόεδρε- το εξής: Παγκοσμίως, σε όλες τις σχολές οικονομικής σκέψης, πρέπει πρώτα να δημιουργήσεις τον πλούτο και μετά να μπεις σε πολιτικές αναδιανομής. Με την πολιτική μας προσελκύουμε νέες επενδύσεις, δημιουργούμε νέες θέσεις εργασίας, μειώνουμε την ανεργία, δημιουργούμε σταδιακά νέο πλούτο και προχωρούμε σε πολιτικές αναδιανομής του υπέρ των αδυνάτων.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται για μια ακόμα φορά να θυμίσουμε τι παραλάβαμε. Ο χρόνος δεν το επιτρέπει. Το νομοσχέδιο δείχνει ότι η Κυβέρνηση είναι στο σωστό δρόμο, χρειάζεται πολύς αγώνας για να βελτιώνουμε τα πράγματα από χρόνο σε χρόνο και σ' αυτό τον αγώνα θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί γιατί η μηδενιστική αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα, αλλά δηλητηριάζει και το πολιτικό σύστημα συνολικότερα.
Ευχαριστώ πολύ.