Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μιας και ετέθη το θέμα και έγινε ανακοίνωση από τον Πρόεδρο του Σώματος τον κ. Δημήτρη Σιούφα, με απόλυτο σεβασμό στους υπογράψαντες πολίτες γνωρίζετε ότι το Σύνταγμά μας προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες, εν προκειμένω το άρθρο 44, μέσω των οποίων μπορεί να κινηθεί η διαδικασία του δημοψηφίσματος. Εάν πιστεύετε ότι μπορεί να έχουμε διεύρυνση αυτών των διαδικασιών, αλλαγή των διαδικασιών, προσθήκη άλλων διαδικασιών, το πεδίο είναι ανοιχτό στην Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος να το συζητήσουμε και να καταλήξουμε. Εκεί, όμως, δεν μπορεί να πετύχετε κάτι το οποίο επιθυμείτε δια της απουσίας σας. Η απουσία σας είναι βροντώδης και ισχυρά, αλλά δεν παράγει αποτέλεσμα. Αυτό για να μην δημιουργούμε ψευδαισθήσεις στους πολίτες και να μην δημιουργούμε στους πολίτες και ψευδείς εντυπώσεις, ότι «Ελάτε να υπογράψετε, διότι κάτι θα γίνει».
(Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Γ’ Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ).
Διανύουμε ήδη την τρίτη συνεδρίαση για να συζητήσουμε ακριβώς την πρόταση που υπέβαλλαν κόμματα της Αντιπολίτευσης για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ήδη είναι ψηφισμένος νόμος. Δεν έχει ακολουθήσει την άγουσα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την οδό της εκδόσεως του σχετικού νόμου μέσω της δημοσιεύσεως στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, διότι έχει μεσολαβήσει το αίτημα των κομμάτων της Αντιπολίτευσης με βάσει το άρθρο 44 για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων που εν πάση περιπτώσει κρατούν τρεις εβδομάδες –διανύουμε την τρίτη εβδομάδα, αφού ξεκινήσαμε με τη συζήτηση του νομοσχεδίου, ακολούθησε η πρόταση δυσπιστίας, τώρα έχουμε την πρόταση για το δημοψήφισμα- αποτελεί κοινό τόπο στην ελληνική κοινή γνώμη ότι οι έχοντες την πρωτοβουλία τέτοιου είδους κινήσεων, δεν έχουν πείσει ότι επιδιώκουν κάτι στο πεδίο της ουσίας. Η εικόνα που δημιουργείται στην κοινή γνώμη είναι ότι μονίμως επιδιώκετε τη δημιουργία εντυπώσεων. Είναι ευκαιριακές επιλογές, είναι επιλογές πολιτικού καιροσκοπισμού, είναι επιλογές κοινοβουλευτικής και πολιτικής κωλυσιεργίας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η συζήτηση είναι καλοδεχούμενη. Ποτέ συζητώντας μέσα στο Κοινοβούλιο δεν ζημιώσαμε τη δημοκρατία. Πότε συζητώντας μέσα στο Κοινοβούλιο δεν μειώσαμε τις ευκαιρίες του ελληνικού λαού για περισσότερη ενημέρωση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Νέα Δημοκρατία δεν εξαπάτησε κανέναν. Το ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας ήταν μία προαναγγελία της, ήταν μία δέσμευσή της που συμπεριελήφθη στο προεκλογικό της πρόγραμμα. Μήπως, άλλωστε, και στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν υπάρχει πρόβλεψη για αλλαγές στο ασφαλιστικό; Δεν είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο πρότεινε όχι δεκατρία αλλά τρία ταμεία δια της συγχωνεύσεων όλων των υπολοίπων οργανισμών και φορέων κοινωνικής ασφάλισης; Δεν είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο στο παρελθόν ως Κυβέρνηση προβληματίστηκε, οδηγήθηκε στο νομοσχέδιο Γιαννίτση; Δεν είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο το 2002 ψήφισε το νόμο Ρέππα; Δεν είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο στας δυσμάς της διακυβέρνησής του το Φλεβάρη του 2004 ψήφισε το ν.3232 και το ν.3227, δύο νόμους με περιεχόμενο ασφαλιστικών και εργασιακών διατάξεων, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να προλάβει να τους δημοσιεύσει;
Σε ποια περίοδο της διακυβέρνησής σας επιλέξατε τη διαδικασία του δημοψηφίσματος; Πού κάνατε δημοψήφισμα; Πότε συζητήσατε για δημοψήφισμα; Στο κάτω-κάτω καλείται τον ελληνικό λαό σήμερα να υπογράψει για να ασκήσει μία πολιτική πίεση -όπως είπα πριν, συνταγματικά εργαλεία δεν υπάρχουν- για τη διενέργεια δημοψηφίσματος.
Για να αποφανθεί ο ελληνικός λαός για ποιο θέμα; Να επιλέξει μεταξύ της λύσης που προτείνει η Κυβέρνηση, η οποία κρίνεται, και μιας ανύπαρκτης πρότασης; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Να επιλέξει μεταξύ μιας απάντησης στο ασφαλιστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, να επιλέξει μεταξύ της απάντησης στην πρόκληση για τη θωράκιση των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των επομένων και μεθεπομένων γενεών και της μηδενιστικής Αντιπολίτευσης; Αυτό ζητείται από τον ελληνικό λαό να κάνει;
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Επί τρεις βδομάδες μας κανοναρχείτε με μια ακραία, υπερβολική στους τόνους της, μηδενιστική στο περιεχόμενό της Αντιπολίτευση, αλλά πρόταση δεν είδαμε.
Χρειάζεται μεταρρύθμιση το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, ναι ή όχι; Υπάρχει κάποιος σε αυτή την Αίθουσα που λέει ότι πρέπει να παραμείνει ως έχει; Να βγει και να το πει. Υπάρχει κάποιος στη χώρα που το πιστεύει; Να βγει και να το διακηρύξει. Υπάρχει κάποιος που είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί και συγκροτείται το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα σήμερα; Να βγει και να το δηλώσει. Να πει ότι θέλει να αφήσουμε τα πράγματα στην Ελλάδα ως έχουν σήμερα. Δεν το λέει κανείς.
Όταν τολμάει η Νέα Δημοκρατία και βγαίνει και προτείνει, παίρνει και το κόστος. Το έχουμε εξηγήσει, κύριοι συνάδελφοι, επανειλημμένως: ήταν μια βολική επιλογή για τον Καραμανλή, για την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να βγάλουμε αυτό το θέμα από πάνω μας, να πούμε ότι σε μια εικοσαετία, εικοσιπενταετία που θα προκύψει το πρόβλημα, όπως συνέβη και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ας έρθουν αυτοί που πέπρωται να κυβερνήσουν τη χώρα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Να μην αναλάβει το κόστος η Νέα Δημοκρατία. Για πολλά πράγματα αναλαμβάνει το κόστος.
Δεν ταιριάζει αυτή η στάση και αυτή η πολιτική συμπεριφορά ούτε στον Καραμανλή ούτε στη Νέα Δημοκρατία. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι πολιτικές ηγεσίες ψηφίζονται, για να σκέπτονται και να αποφασίζουν βλέποντας την προοπτική του ιστορικού χρόνου, πέρα από συγκυρίες και προσωρινούς συσχετισμούς, πέρα από τη λογική και από τις συμπληγάδες των δημοσκοπήσεων.
Αυτό το οποίο μου προκάλεσε – επιτρέψτε μου να πω – έντονη δυσφορία είναι το γεγονός ότι ιδιαιτέρως σε αυτή τη συζήτηση από την πλευρά των συναδέλφων της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά και του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, εγένετο συνεχώς επίκληση του λαού ως υπέρτατης οντότητας.
Ξέρετε, έχω απόλυτο σεβασμό στα δημοκρατικά φρονήματα όλων των πτερύγων της Βουλής. Και γνωρίζω ότι η Αριστερά, όπως και η Κεντροδεξιά – μιλάω για την ιστορική Αριστερά στην πορεία της – από την πλευρά της με αγώνες έχει συνεισφέρει στο να δημιουργήσουμε ένα εξαιρετικό οικοδόμημα πολιτικών, ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων στη σύγχρονη Ελλάδα. Έχουμε συμβολή και εμείς οι κεντροδεξιοί και οι κεντροαριστεροί και η παραδοσιακή Αριστερά.
Αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι αποτελεί κοινό τόπο ότι όσο κανείς επικαλείται το λαό, τόσο λιγότερο τον σέβεται στην πράξη. Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι κάτι τέτοιο χαρακτηρίζει την προσωπική και πολιτική στάση συναδέλφων από οποιαδήποτε πτέρυγα της Βουλής.
Θα πρέπει να πάμε, δηλαδή, πίσω στην «αλφαβήτα», στο «βασικό αναγνωστικό» της οικοδόμησης και της συγκρότησης των θεσμών του ελληνικού πολιτειακού και πολιτικού συστήματος, της Ελληνικής Δημοκρατίας; Δεν γνωρίζουμε ότι αποτελεί θεμελιώδη αρχή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η αρχή της αντιπροσώπευσης; Δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν θεσμοί που θεμελιώνουν με τρόπο λειτουργικά αυστηρό και συγκεκριμένο το αντιπροσωπευτικό σύστημα της δημοκρατίας στην Ελλάδα;
Πολύ σωστά είπε στην ομιλία του ο Υπουργός των Εσωτερικών κ. Προκόπης Παυλόπουλος ότι όταν ο συντακτικός και ο αναθεωρητικός νομοθέτης είχε υπόψη του αυτά που συμπεριελήφθησαν στο συνταγματικό χάρτη της χώρας στο άρθρο 44 και ειδικότερα στην παράγραφο 2, εννοούσε όχι αυτό το οποίο έχετε καταθέσει ως πρόταση ενώπιον της Εθνικής Αντιπροσωπείας και επί της οποίας συζητούμε σήμερα.
Εννοούσε ότι πρέπει να υπάρξει δυνατότητα, εφόσον συμπληρωθούν και πληρωθούν οι απαραίτητες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, ώστε δομικά ζητήματα – δομικά ζητήματα – που αφορούν την κοινωνία μας και τα οποία μπορούν να απαντηθούν με ένα «ναι» ή ένα «όχι», να τεθούν υπό την κρίση του λαού με τη διαδικασία του δημοψηφίσματος.
Γιατί δεν κάνατε δημοψήφισμα εσείς οι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όταν κυβερνούσατε, για τις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, οι οποίες – επειδή εμένα μ’ αρέσει να λέω την αλήθεια και να μην κάνω αντιπολίτευση με ψεύδη και ανακρίβειες – όταν έγιναν επί της εποχής του αειμνήστου Ανδρέα Παπανδρέου, αποτέλεσαν ένα σημαντικό βήμα προόδου προς τα εμπρός; Γιατί δεν κάνατε δημοψήφισμα για τις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο;
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ: Το ζητήσατε;
ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Γιατί δεν ζητήθηκε δημοψήφισμα καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας για τέτοιου είδους ζητήματα; Το νομοσχέδιο Γιαννίτση δεν θα μπορούσε με τη διενέργεια δημοψηφίσματος να σας δώσει την ευκαιρία να αναδιπλωθείτε και να μην εισπράξετε τότε τον κόλαφο μιας άτακτης υποχώρησης και υπαναχώρησης απέναντι σε μια δική σας νομοθετική πρόταση και πρωτοβουλία;
Δεν το χρησιμοποιήσατε. Και δεν το χρησιμοποιήσατε, όπως δεν χρησιμοποιήσατε τη σχετική διαδικασία και δεν ζητήσατε να γίνει χρήση του σχετικού άρθρου ούτε στο παρελθόν, ούτε για το νόμο Ρέππα, ούτε στο απώτατο παρελθόν, όταν οι νόμοι Σιούφα και Σουφλιά ήρθαν να στηρίξουν και να δώσουν πνοή και οξυγόνο στους πνεύμονες της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα για πολλές δεκαετίες, για πολλά χρόνια.
Γιατί τώρα; Μήπως θα πάρετε σχετική πρωτοβουλία, για να τεθεί υπό την κρίση του λαού με βάση το άρθρο 44, για παράδειγμα, το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, το οποίο θα έρθει στη Βουλή ως νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης μετά από λίγες βδομάδες και το οποίο πραγματικά αποτελεί μια γενναία πρωτοβουλία της Κυβέρνησης Καραμανλή για την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου και για την προσαρμογή των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων στα πλαίσια και στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα; Θα ζητήσετε και γι’ αυτό δημοψήφισμα;
Λοιπόν, νομίζω…
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ: Αυτό δεν έχει απέναντι το 80% του κόσμου.
ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ψυχραιμία, κύριε Παπαχρήστο. Ψυχραιμία. Έχετε απόψεις, μπορεί να διαφωνώ, αλλά έχετε το Βήμα το κατάλληλο, με ενάργεια και νηφαλιότητα να τις εκθέσετε και να σας ακούσουμε.
Μήπως ζητήσατε δημοψήφισμα για τον «Καποδίστρια», για την ίδρυση των νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, για το νόμο πλαίσιο για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, για τη δημιουργία των θεσμών του Εθνικού Συστήματος Υγείας;
Πολλά παραδείγματα θα μπορούσα ακόμη να παραθέσω, για να αποδείξω το αυτονόητο: ότι όλα αυτά γίνονται εκ του πονηρού. Η επιθυμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι να κωλυσιεργήσει, μπας και προκύψει κάτι στο δρόμο, να οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία σε μιαν αέναο κοινοβουλευτική γυμναστική, μήπως και διαταραχθούν την τελευταία στιγμή οι ισορροπίες της αριθμητικής του Κοινοβουλίου, μήπως δηλαδή κάτι συμβεί και κάποιος δεν προλάβει να ψηφίσει.
Με συγχωρείτε, με την πολιτική έννοια θα μεταχειριστώ μια έκφραση σοφή, παροιμιώδη του ελληνικού λαού: ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Επί τρεις βδομάδες το ελληνικό Κοινοβούλιο υφίσταται αυτή την κοινοβουλευτική γυμναστική από την πρωτοβουλία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η οποία βλέπετε κι εσείς ότι και άσφαιρη είναι και δεν έχει πνοή. Αυτή είναι η αλήθεια.
Και το βλέπετε και απόψε σε αυτή την Αίθουσα. Ούτε και εσείς, συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν πιστεύετε στην πολιτική ουσία και στην πολιτική σκοπιμότητα αυτής της δικής σας πρωτοβουλίας.
Κλείνω επισημαίνοντας το εξής: αυτή τη στιγμή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το ευτύχημα για τη χώρα είναι ότι υπάρχει πολιτική πρόταση, με αδυναμίες. Μπορεί να έχει και λάθη, αλλά υπάρχει πολιτική πρόταση και είναι μία.
Είναι η πολιτική πρόταση του Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Δίπλα σ’ αυτή δεν έχετε έλθει να αντιπαραθέσετε οτιδήποτε. Ετερόκλητες κραυγές διαμαρτυρίας που δεν οδηγούν πουθενά.
Βεβαίως, υπάρχει ένα κόστος σε συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες, περιορισμένο κόστος. Η Κυβέρνηση το αναλαμβάνει. Όπως είπα πριν, οι ώριμες πολιτικές ηγεσίες αναμετρώνται με τον ιστορικό μέλλοντα, όχι με τη λογική την καιροσκοπική και την ευκαιριακή της παρούσας πολιτικής συγκυρίας και των παρόντων πολιτικών συσχετισμών. Υπάρχει, λοιπόν, μία πολιτική πρόταση, η πολιτική πρόταση Καραμανλή και δίπλα ένα άθροισμα ετερόκλητων κραυγών διαμαρτυρίας.
Αντιλαμβάνεστε ότι ακόμη και οι κοινωνικές κατηγορίες που θέλουν δικαίως ή αδίκως να διαμαρτυρηθούν –και αυτό σημαίνει δημοκρατία- ταυτόχρονα, μετά την έκφραση της διαμαρτυρίας τους, θεμιτής καθ’ όλα στο δημοκρατικό πλαίσιο ζωής μας, θέλουν και να κυβερνηθούν. Διαμαρτύρονται, λοιπόν, αλλά αναγνωρίζουν την εθνική αναγκαιότητα να κυβερνηθούν από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή.
Κατά συνέπεια, μια ακόμα προσπάθεια δημιουργίας ευκαιριακών πολιτικών εντυπώσεων θα πέσει απόψε στις 23.00΄, με την ονομαστική ψηφοφορία, και πάλι στο κενό.
Ευχαριστώ πολύ.