Ακούμε πάρα πολύ σημαντικά πράγματα σε αυτήν την Αίθουσα. Και είμαι βέβαιος, το διαπιστώνω ακούγοντας και τον τόνο και την έκφραση, αν θέλετε, βλέποντας και τον τρόπο με τον οποίο τοποθετούνται οι συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι από όλες τις πτέρυγες, ότι όλα όσα ειπώθηκαν, οι συνάδελφοι τα εννοούν. Αυτό, όμως, στο οποίο πρέπει να καταλήξουμε και κατά την ταπεινή μου άποψη με αυτό πρέπει να τελειώσουμε αυτήν τη διαδικασία, είναι ότι μπροστά μας σε επίπεδο διεθνούς συγκυρίας, υπάρχει μια κρίση οικονομική, κοινωνική, χρηματοπιστωτική, διαρθρωτική, η οποία αρχίζει και αγγίζει την Ελλάδα.
Αν θέλουμε η οικογένεια στα πλαίσια της οποίας η μάνα κατέχει το ρόλο του κεντρικού άξονα, του κεντροβαρικού άξονα, να ανταπεξέλθει σε αυτά τα προβλήματα, θεωρώ, κυρία Πρόεδρε, ότι πρέπει να αλλάξουμε την οπτική με την οποία βλέπαμε τα ζητήματα της προστασίας της οικογένειας και της μητρότητας μέχρι σήμερα.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάθε απόφαση πρέπει να περνάει από τα καυδιανά δίκρανα των δημοσιονομικών μεγεθών. Αντιλαμβάνομαι ότι η απόφαση δεν έχει λογιστική υπόσταση, δεν στέκεται δηλαδή στο Εθνικό Λογιστήριο, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Το αντιλαμβάνομαι. Θεωρώ όμως ότι τα κριτήρια στον παρόντα και στο μέλλοντα χρόνο πρέπει πρωτίστως να είναι κοινωνικά και δευτερευόντως δημοσιονομικά. Αλλιώς οδηγούμεθα σε μια δραματική συμπίεση της μικρομεσαίας οικογένειας η οποία θα προκαλέσει ευρύτερες κοινωνικές ρηγματώσεις στην Ελλάδα, που θα πληγώσουν και το έθνος και την κοινωνία και την πατρίδα.
Χαίρομαι γιατί δόθηκε η ευκαιρία σε συναδέλφους της Κυβέρνησης –άκουσα τον κ. Κωνσταντόπουλο πριν, με προσοχή θα ακούσουμε και την κυρία Υφυπουργό Απασχόλησης- να ξεδιπλώσουν σειρά μέτρων που πήρε η Κυβέρνηση. Η μάχη με την καθημερινότητα πρέπει να είναι συνεχής. Θα πω όμως ότι δεν αρκούν. Οι συμπληγάδες είναι μπροστά μας και πρέπει να τις περάσουμε με το λιγότερο δυνατό κοινωνικό κόστος.
Ευχαριστώ.