Σήμερα έχουμε την εναρκτήρια συνεδρίαση του Β’ Τμήματος Θερινής Διακοπής της Βουλής και λυπάμαι, κύριε Πρόεδρε, γι’ αυτό που θα πω, αλλά το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε άσχημα. Αναζήτησα στα λεχθέντα του αξιότιμου συναδέλφου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ και έναν κόκκο καλής πίστεως. Και το λέω, διότι η καλή πίστη δεν παρακολουθεί μόνο τα καθημερινά ήθη στη χώρα μας αλλά και ολόκληρο νομικό και δικαιακό μας πολιτισμό. Γι’ αυτό και εμπεριέχεται ως ρήτρα και στις βασικές επιτομές του δικαίου μας. Αντί, λοιπόν, της καλής πίστεως, διαπιστώσαμε ένα σύνδρομο πολιτικής καχυποψίας να διαχέεται παντού, μία συνωμοτική θεώρηση των πάντων και για τα πάντα από και προς κάθε κατεύθυνση.
Ξαφνικά είδαμε τον κ. Ζορμπά να γίνεται ο παράκλητος. Ενθυμούμεθα, όμως –γιατί δεν έχουμε ασθενή και επιλεκτική μνήμη, όπως οι συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ- ότι ο κ. Ζορμπάς, ένας κατά τα άλλα εκλεκτός και αξιοσέβαστος ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός, ευρίσκετο στο πυρ το εξώτερον κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων της εξεταστικής επιτροπής για τα TOR M1. Τότε προσπαθούσαν να χλευάσουν, να διακωμωδήσουν και να γελοιοποιήσουν τον κ. Ζορμπά. Σήμερα άλλαξαν σελίδα. Για το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, είναι ο παράκλητος.
Θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε κατά τη συζήτηση του περιεχομένου του υπό συζήτηση νομοθετήματος. Αυτό στο οποίο θέλω να περιοριστώ είναι τα θέματα της ενστάσεως αντισυνταγματικότητας. Σωστά ειπώθηκε πριν και από τον προλέγοντα συνάδελφο κ. Τζαβάρα και από τον Υπουργό κ. Αλογοσκούφη ότι δεν υπάρχει καμία παραβίαση. Η αρμοδιότητα που ανατίθεται στον εν ενεργεία δικαστικό πρόεδρο της υπό σύστασης επιτροπής προβλέπεται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο από το άρθρο 89 παράγραφος 2 του Συντάγματος, που ορίζει τις εξαιρέσεις υπό τις οποίες επιτρέπεται η συγκεκριμένη ανάθεση ελεγκτικών αρμοδιοτήτων σε εν ενεργεία δικαστές και εισαγγελείς. Νομίζω ότι και η απλή ανάγνωση του συγκεκριμένου άρθρου δίνει στον αναγιγνώσκοντα τη δυνατότητα να αποφανθεί ότι η ένσταση της αντισυνταγματικότητας για το συγκεκριμένο θέμα που υπεβλήθη από την πλευρά του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ πέφτει στο κενό.
Τώρα σε ό,τι αφορά τα εργασιακά θέματα, σωστά ειπώθηκε πριν από τον αρμόδιο Υπουργό ότι το Δεκέμβριο του 2005 ήρθε στη Βουλή και ψηφίστηκε ο νόμος 3429. Και το Εθνικό Κοινοβούλιο απεφάνθη τότε επί των ενστάσεων αντισυνταγματικότητας που είχαν ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο με το σημερινό, αλλά και στη συνέχεια ασκήθηκαν ένδικα μέσα ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων και έχουμε αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων.
Υπάρχει, λοιπόν, και η νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, η οποία ενισχύει την επιχειρηματολογία. Όπως ξέρουμε, του κάθε βαθμού τα δικαστήρια κατ’ αρχήν κρίνουν τη συνταγματικότητα πράξεως που κρίνεται ενώπιόν τους και αφορά την εφαρμογή συγκεκριμένου νομοθετήματος. Εκρίθη, λοιπόν, και στα δικαστήρια η αντισυνταγματικότητα του νόμου και βεβαίως η απάντηση είναι ότι δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Και δεν υφίσταται τέτοιο θέμα, γιατί δεν είπε κανείς ότι παραβιάζονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ή παραβιάζονται οι συλλογικές συμβάσεις. Εδώ υπάρχει υπέρτατο συμφέρον και το υπέρτατο συμφέρον είναι το συμφέρον της κοινωνίας και του ελληνικού λαού.
Κύριε Πρόεδρε, μία από τις βασικές διατάξεις του Συντάγματος θεσπίζει την υποχρέωση της πολιτείας να υπερασπίζεται τη ζωή και την περιουσία του Έλληνα και της Ελληνίδας. Εάν θέλει, λοιπόν, πραγματικά η Κυβέρνηση να επιτελέσει το καθήκον της όπως προδιαγράφεται από τη συγκεκριμένη βασική συνταγματική ρύθμιση, πρέπει να κάνει την επιλογή που κάνει με την παρούσα ρύθμιση που κατέθεσε προς συζήτηση και ψήφιση η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Οικονομίας. Το κοινωνικό συμφέρον, το συμφέρον της σωστής διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας είναι πάνω απ’ όλα. Δεν διαγράφεται, ούτε καταργείται το καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Απλώς, θεσπίζεται ένα ειδικό καθεστώς, σύμφωνα με το Σύνταγμα, σύμφωνα με τις ειλημμένες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, σύμφωνα με την ειλημμένη απόφαση περί συνταγματικότητας το Δεκέμβριο του 2005 της Βουλής των Ελλήνων, όταν εκλήθη να αποφανθεί επί ομοίας ενστάσεως για το ν. 3429. Και το δημόσιο συμφέρον προασπίζεται αλλά και το καθεστώς των εθνικών συλλογικών διαπραγματεύσεων γίνεται απολύτως σεβαστό.
Σε ό,τι αφορά δε την προσφυγή στο ΟΜΕΔ, σωστά ανέφερε ο αρμόδιος Υπουργός και τις συστάσεις του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας αλλά και τα κρατούντα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Σε κάθε περίπτωση -και αυτό θα το κάνουμε στη συζήτηση επί του συνόλου όσο και επί των άρθρων του συγκεκριμένου νομοσχεδίου και της τροπολογίας- πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μπορεί κανείς να είναι πάνω από το νόμο, δεν μπορεί κανείς να είναι πάνω από το Σύνταγμα, δεν μπορεί κανείς να είναι πάνω από τις ρυθμίσεις που αφορούν την προάσπιση του συμφέροντος του Έλληνα και της Ελληνίδας, την προάσπιση του γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος.
Και να πούμε κάτι ακόμα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από πού και ως πού νομιμοποιείται να παριστάνει τον προστάτη των εργατικών συμφερόντων; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο στη μακρά πορεία διακυβέρνησής του κατενόησε πάντα το συμφέρον του συνδικαλιστικού κινήματος μόνο όταν ταυτιζόταν με τα κελεύσματα των κομματικών κλαδικών και των συνδικαλιστικών οργανώσεων της Χαριλάου Τρικούπη. Όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θεωρούμε ότι ήλεγχε το συνδικαλιστικό κίνημα, κρατούσε τη σημαία.
Όταν θεωρούσε ότι δεν το ήλεγχε, προωθούσε αντεργατικά νομοθετήματα και αντιασφαλιστικά νομοθετήματα. Το παρελθόν είναι νωπό και βοά. Καλό, λοιπόν, είναι οι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μην προκαλούν πολιτικά. Θα υπόλοιπα θα τα πούμε στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.