Το ευτύχημα είναι –και θα χρησιμοποιήσω μια φράση που ακούστηκε πριν από λίγο- ότι όντως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται ποιο ήταν το Κόμμα εκείνο, που, όταν ασκούσε τη διακυβέρνηση του τόπου, έβλεπε τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ως κομματικό εφαλτήριο για την ανάπτυξη μηχανισμών εξουσίας, ποιο ήταν το Κόμμα εκείνο κατά τη διακυβέρνηση του οποίου αρκετοί συνδικαλιστικοί ηγέτες στο χώρο των Δ.Ε.Κ.Ο. λειτουργούσαν ως κομματικοί εγκάθετοι και υπήκουαν σε εντολές ανώτατων κυβερνητικών κλιμακίων.
Σε κάθε περίπτωση, κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά που έκανε στο παρελθόν στις Δ.Ε.Κ.Ο. Σήμερα η Κυβέρνηση ούτε θέτει σε κίνδυνο τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ούτε αλλάζει το πλαίσιο των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συγκεκριμένων συνδικαλιστικών φορέων ούτε υπεισέρχεται σε θέματα κοινωνικού διαλόγου.
Τα θέματα είναι απλά. Οι Δ.Ε.Κ.Ο. που επιδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν είναι φέουδα ούτε του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ούτε της Νέας Δημοκρατίας ούτε της Αριστεράς. Δεν επιτρέπεται οι συγκεκριμένες Δ.Ε.Κ.Ο. να έχουν μετατραπεί σε πεδία συνεννοήσεων κάτω από το τραπέζι και διαπραγματεύσεων στο σκοτεινό δωμάτιο μεταξύ των εκάστοτε διοικούντων, οι οποίοι για να κάνουν τη δουλειά τους θέλουν να τα έχουν καλά με τα συγκεκριμένα σωματεία και τις εκάστοτε συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Και όλα αυτά σε βάρος του Έλληνα και της Ελληνίδας που καλούνται να καλύψουν τα ελλείμματα. Αυτή είναι η αλήθεια.
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν λειτουργούν τα αμορτισέρ της κοινωνικής ευθύνης οφείλει η Κυβέρνηση να έρθει νομοθετικά και να υπερασπίσει το κοινό, το δημόσιο συμφέρον, το συμφέρον του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η στοιχειώδης υποχρέωση που έχει και ο κ. Αλογοσκούφης και ο κ. Καραμανλής και όλοι μας.
Τι σημαίνει λοιπόν υπερασπίζω το χρήμα του ελληνικού λαού; Σημαίνει ότι δεν μπορείς στην πλάτη και εν αγνοία του ελληνικού λαού να κάνεις διαπραγματεύσεις και να οδηγούνται σε αποφάσεις οι εκάστοτε διοικήσεις με τους εκάστοτε διοικούντες τα συγκεκριμένα σωματεία.
Μπαίνει λοιπόν η ρήτρα της κοινωνικής ευθύνης, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται από τις αποφάσεις της διυπουργικής επιτροπής, η οποία διυπουργική επιτροπή έχει να δώσει απάντηση στο Κοινοβούλιο και στον ελληνικό λαό. Δεν καταργείται τίποτα, δεν αλλοιώνεται τίποτα. Αλλά δεν μπορεί κανείς τη στιγμή που πληρώνει ο ελληνικός λαός να παριστάνει τον ειρηνοποιό σε ζητήματα που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις, χωρίς να αναλαμβάνει το κόστος. Αυτό γινόταν μέχρι σήμερα, αυτό προσπαθεί η Κυβέρνηση να αλλάξει, χωρίς υπερβολές και χωρίς κύριε Πρόεδρε, εν πάση περιπτώσει να υιοθετεί κανείς όλη αυτή την καχυποψία, όλη αυτή την κινδυνολογία και όλα αυτά τα φοβικά σύνδρομα υπό το πρίσμα των οποίων εκφράζεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση, προσπαθώντας να δημιουργήσει αναφλέξεις εκεί που δεν υπάρχουν.