Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι συζητούμενες δύο τροπολογίες είναι όντως πολύ σημαντικές. Είναι πολύ σημαντικές όχι μόνο ως προς το περιεχόμενό τους, αλλά και ως προς το γεγονός ότι η συζήτησή τους συνιστά ανοιχτή πρόκληση προς όλες τις πλευρές του εθνικού Κοινοβουλίου να πάρουν θέση. Η Νέα Δημοκρατία με υπεύθυνο τρόπο παίρνει θέση. Και λέει τα πράγματα ξεκάθαρα, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σε ό,τι αφορά την τροπολογία για τους δικαστές, θέλω να τονίσω ότι σε αντιδιαστολή με τα όσα λέγονται και εκστομίζονται από άλλα ηγετικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και βεβαίως σε αντιδιαστολή με τα όσα λέει κατά καιρούς και ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος δεν παρακολούθησε την πεπατημένη της ηγεσίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο αντιδικαστικό μένος με το οποίο εκφράζεται τον τελευταίο καιρό.
Ουδέποτε από κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης η Δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της και μάλιστα στα ανώτατα κλιμάκια είχαν δεχθεί τέτοιους μύδρους και τέτοιες απειλές, όπως αυτές που εκτοξεύονται τον τελευταίο καιρό, τόσο από τον Αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και από μέλη της ηγετικής ομάδας του Κινήματος.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κρίνει τη Δικαιοσύνη κατά το δοκούν. Όταν οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης κρίνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι δεν συμφέρουν το ίδιο, δεν συμβαδίζουν με τα κομματικά κελεύσματα και τα συμφέροντα της Χαριλάου Τρικούπη, τότε η Δικαιοσύνη, οι εισαγγελείς είναι στο πυρ το εξώτερον. Όταν η Δικαιοσύνη ασκεί δίωξη για το θέμα του Ο.Τ.Ε., για παράδειγμα, για το θέμα δηλαδή της εξαγοράς της αλυσίδας Γερμανός από την COSMOTE, που περιλαμβάνει και τον κ. Βουρλούμη, τον κ. Μαρτιγόπουλο, εκεί ξαφνικά αλλάζει το κλίμα και ακούμε ύμνους υπέρ της Δικαιοσύνης.
Σε μια ευνομούμενη δημοκρατική χώρα Δικαιοσύνη αλά καρτ δεν υπάρχει, Δικαιοσύνη κατ’ επιλογήν δεν μπορεί να λειτουργεί. Βεβαίως όλοι κρίνονται και όλοι αξιολογούνται στις δημοκρατικές κοινωνίες. Η αξιολόγηση και η κρίση πρέπει να είναι ενιαία και τα κριτήρια ευδιάκριτα και σεβαστά απ’ όλους.
Το επισημαίνω αυτό, διότι μετά από την ανάπαυλα των διακοπών προβλέπω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νέο πογκρόμ σε βάρος των δικαστών. Και όλα αυτά λέγονται σ’ αυτήν την Αίθουσα, τη στιγμή που γνωρίζουν τόσο η ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. –μιλάω για τον Πρόεδρό του- όσο και τα υπόλοιπα μέλη της ηγετικής ομάδας ότι είναι τέτοιες ακριβώς οι υποχρεώσεις του Σώματος των δικαστών και των εισαγγελέων, που δεν μπορούν και δεν πρέπει να απαντούν –αλίμονο, εάν φθάναμε σ’ αυτό το σημείο!- σε επιθέσεις που γίνονται εναντίον της δικαιοσύνης και του θεσμού της δικαιοσύνης. Πόσες φορές δεν έχει δεχθεί επιθέσεις, εντός και εκτός του Εθνικού Κοινοβουλίου, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο κ. Σανιδάς; Πώς θα προστατεύσει τον εαυτό του; Σ’ αυτό το σημείο έχουμε φθάσει, διότι, όπως είπαμε, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει μια τελείως διαφορετική αντίληψη για τη λειτουργία της δικαιοσύνης, μια τελείως διαφορετική αντίληψη για τη διάκριση των εξουσιών και τις σχέσεις της μιας εξουσίας με την άλλη.
Φθάνουμε τώρα στο θέμα των μισθών. Βεβαίως, υπάρχουν πολλές κοινωνικές κατηγορίες του ελληνικού πληθυσμού που πρέπει να αμειφθούν περισσότερο. Ειπώθηκε για τους γιατρούς του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Βεβαίως. Ειπώθηκε για τους δασκάλους και τους καθηγητές. Βεβαίως. Και δεν είναι οι μόνες κατηγορίες. Ειπώθηκε για τους ενστόλους, για τους άνδρες και τις γυναίκες των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων. Ασφαλώς.
Πρέπει, λοιπόν, σε κάθε περίπτωση να εξηγούμε το πώς και το γιατί και να ξεκαθαρίσουμε ότι θα είναι διαρκής η προσπάθεια του πολιτικού κόσμου σε κάθε φάση του δημόσιου βίου, για να εξυγιαίνονται τα δημοσιονομικά πράγματα της χώρας και να μπορούν να εξασφαλίζονται οι απαραίτητοι πόροι, ώστε με τρόπο γενναίο να παρέχονται οι οφειλόμενες ενισχύσεις στις συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού, οι οποίες υποφέρουν, έχουν προβλήματα και προσφέρουν περισσότερα απ’ αυτά με τα οποία αμείβονται.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γιατί δεν παραδεχόμαστε την αλήθεια; Γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι υπήρξε απόφαση του Μισθοδικείου για το θέμα των δικαστών; Γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι οι δικαστές έχουν να πάρουν αύξηση εδώ και μια δεκαετία; Αυτή είναι η αλήθεια.
Αυξήσεις στους δικαστές έδωσε και ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, επί των κυβερνήσεων της Ενώσεως Κέντρου και καλά έκανε. Ο δικαστής, για να έχει την ευθυκρισία, την ανεξαρτησία, πρέπει να μπορεί να διατηρεί την προσωπική του αξιοπρέπεια. Ασφαλώς και αυτό δεν πρέπει να προκαλεί. Ασφαλέστατα. Γι’ αυτό λέμε ότι ο αγώνας για την ενίσχυση αυτών που αμείβονται σε υποδεέστερο βαθμό και κλιμάκιο από την προσφορά τους πρέπει να είναι διαρκής. Και έχουμε ανοιχτά θέματα. Ανέφερα πριν ορισμένες κατηγορίες, των οποίων η αμοιβή υπολείπεται κατά πολύ της προσφοράς τους στην κοινωνία, στον ελληνικό λαό και στο δημόσιο. Όμως, δεν είναι δυνατόν να γίνεται όλη αυτή η φασαρία και να ακολουθούνται άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, για να κρίνεται η κατάσταση στο χώρο των Δ.Ε.Κ.Ο.
Πριν πάω όμως εκεί, θα κάνω μια μικρή παρένθεση για τους Βουλευτές. Είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια και από μερίδα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και από μερίδα των ισχυρών του οικονομικού βίου της χώρας αμέσως ή εμμέσως, ευθέως ή εκ του πλαγίου λόγου, να ελεεινολογούνται οι Βουλευτές. Εάν κάποιος, κυρίες και κύριοι, θέλει να κλείσει η Βουλή και να μην υπάρχουν Βουλευτές, να έχει το θάρρος να έρθει να το πει και να το υποστηρίξει.
Η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός έχουν το κόστος τους, το οποίο πρέπει να είναι λελογισμένο. Δεν πρέπει να φθάνει σε υπερβολές και πρέπει να παρακολουθεί το γενικότερο επίπεδο διαβίωσης του Έλληνα και τη Ελληνίδας. Από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού έρχονται εδώ ως εντολείς του, με εντολοδόχο. Ως εντολοδόχοι του ελληνικού λαού με εντολέα τον ελληνικό λαό έρχονται οι τριακόσιοι της Βουλής των Ελλήνων. Αυτά που αφορούν την υπόσταση, τη λειτουργία, τις αμοιβές, τα έξοδα και τις υποχρεώσεις του Έλληνα και της Ελληνίδας Βουλευτού δεν πρέπει να συζητούνται παρεμπιπτόντως στη Βουλή ή πλαγίως ή να μπαίνουν σε διαδικασίες, όπου θα κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον, δηλαδή σε διαδικασίες κουτοπόνηρης λογικής. Πρέπει να βρούμε όλοι το θάρρος να κοιτάξουμε τον ελληνικό λαό κατάματα και να συζητήσουμε για τα πραγματικά ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας, που έχει και το κόστος της και τα δικαιώματά της και τις υποχρεώσεις της.
Σήμερα εάν η πολιτική γνωρίζει ορισμένες από τις χειρότερες μέρες της αυτό δεν οφείλεται μόνο στα αιτήματα της καθάρσεως και της αυτοκαθάρσεως για τα οποία μιλάμε και τα εννοούμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον εδώ μέσα, οφείλεται στο γεγονός ότι ο τελευταίος κρατικός αξιωματούχος όλων των κυβερνήσεων, ελεεινολογεί τον Έλληνα Βουλευτή και την Ελληνίδα. Βλέπουμε τυχάρπαστους διορισμένους από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν υφίστανται τη δοκιμασία του ελληνικού λαού γιατί δεν μπαίνουν στη δοκιμασία της ψήφου του ελληνικού λαού, τους βλέπουμε να έχουν το Βουλευτή έξω στον προθάλαμο της εξουσίας, όπου μινιφορούσες γραμματείς είναι εκείνες που θα κρίνουν αν θα περάσει, πότε θα περάσει και αν θα εισακουστεί. Αυτή είναι η αλήθεια. Και είναι μια διαχρονική αλήθεια. Και πρέπει να έχουμε το θάρρος να το πούμε. Και επειδή η πολιτική είναι διαχείριση και των συμβόλων, θα πρέπει όσοι πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό και όσοι επιλέγουν να ζήσουν στην Ελλάδα με καθεστώς αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, να έχουμε το θάρρος να ανοίξουμε το θέμα του περιεχομένου της ποιότητας και της λειτουργίας του πολιτεύματος. Και όπως σας είπα είναι δικαίωμα κάποιων και τους αναγνωρίζουμε, εάν πιστεύουν ότι πρέπει να κλείσει η Βουλή να το πουν, να βάλουμε λουκέτο. Εάν όμως η Βουλή πρέπει να λειτουργεί, αν πρέπει να λειτουργούμε ως εντολοδόχοι του ελληνικού λαού που είναι ο εντολεύς μας, θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δικαιώματα και υποχρεώσεις. Συνεπείς στα δικαιώματα, συνεπείς και στις υποχρεώσεις. Οι άλλες οι κουτοπόνηρες λογικές εμένα δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να έχουμε το θάρρος και οι δικαστές να πάρουν τις αυξήσεις τους και να ξεκαθαρίσουμε τι θα γίνει με τους Βουλευτές. Και στη συνέχεια να συνομολογήσουμε όλοι ποιες είναι οι υποχρεώσεις του πολιτικού συστήματος απέναντι και στο γιατρό του ΕΣΥ που υποαμείβεται, απέναντι στον εκπαιδευτικό, στο δάσκαλο, στον καθηγητή, απέναντι στο ένστολο στέλεχος των Σωμάτων Ασφαλείας ή των Ενόπλων Δυνάμεων, απέναντι στον Έλληνα εκείνο που ξεκινάει την καριέρα του με πολλαπλά προσόντα πτυχία και μεταπτυχιακά και αμείβεται με 700 και 800 που τον θυμήθηκαν τώρα οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα τώρα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Ένα λεπτό ακόμη κύριε Πρόεδρε με την ανοχή σας για να κλείσω. Στο θέμα των Δ.Ε.Κ.Ο. περισσεύει η υποκρισία.
Είναι γνωστό πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. βαδίζοντας προς την εξουσία χρησιμοποίησε τις Δ.Ε.Κ.Ο. Εφαλτήριο για την κατάληψη της εξουσίας. Οι ισχυροί θύλακοι και οι κομματικοί καταδρομείς των πράσινων κλαδικών. Τα ζήσαμε την εποχή του κ. Μπάκουλη και τόσων άλλων μεγάλων συνδικαλιστών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που δεν δίσταζαν να βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι κατεβάζοντας το διακόπτη όταν τα χειρουργεία του ΕΣΥ δεν μπορούσαν να τροφοδοτούνται τότε ακόμη όλα από γεννήτριες ηλεκτρικού ρεύματος επικουρικά με αποτέλεσμα να δοκιμάσει η χώρα αυτή τη δύσκολη περίοδο αλλά να δοκιμαστεί και η αξιοπιστία και η ηθική νομιμοποίηση του συνδικαλισμού.
Δεν έχω τίποτα σε βάρος του συνδικαλισμού. Ο ελεύθερος και ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός αποτελεί ένα από τα βάθρα της δημοκρατίας, αλλά δεν ασκήθηκε και δεν ασκείται σ’ αυτή τη μορφή στη μεγάλη του πλειοψηφία στο χώρο των Δ.Ε.Κ.Ο. σήμερα.
Η Κυβέρνηση παρουσίασε ορισμένα από τα στοιχεία τα οποία νομίζω δεν δικαιούται κανείς συνάδελφος να αμφισβητήσει. Αλαλούμ στο επίπεδο της μισθοδοσίας, αλαλούμ στο πεδίο των μισθολογικών καταστάσεων.
Αυτή η εικόνα πιστεύετε ότι σας κολακεύει; Αυτή η εικόνα δημιουργήθηκε επί των ημερών της διακυβερνήσεως του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έτσι θα προχωρήσουν οι Δ.Ε.Κ.Ο.; Και σε κάθε περίπτωση η Κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι σέβεται το αποτέλεσμα τόσο των εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων όσο και των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και των διαπραγματεύσεων και του κοινωνικού διαλόγου που προηγείται. Ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν μπορεί ο κάθε διοικητής που τον τοποθετεί η κάθε κυβερνητική εξουσία, ξεχνώντας τον ελληνικό λαό και στις πλάτες του ελληνικού λαού και με τα χρήματα και τους κόπους του ελληνικού λαού, να έρχεται να συνομολογεί με τις ηγεσίες των συνδικάτων για να έχει το κεφαλάκι του ήσυχο και να τους έχει συνεργούς σε διάφορα κόλπα και να βάζει υπογραφές τις οποίες θα πληρώσει στη συνέχεια ο ελληνικός λαός το κόστος των οποίων θα επιβαρύνει τον ελληνικό λαό. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όλα λοιπόν στο φως, να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Ναι, θα πηγαίνει στη διυπουργική επιτροπή. Ασφαλώς δεν θα μπορεί να είναι κάτω από τα επίπεδα των αμοιβών τόσο των εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων όσο και των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Άρα δεν έχει κανείς να φοβηθεί τίποτα. Μόνο εκείνοι που έχουν μετατρέψει με αλαζονικό και αυθαίρετο τρόπο τις Δ.Ε.Κ.Ο. σε βαρονίες των ολίγων προνομιούχων εγκάθετων κομματικών κλαδικών σε βάρος του υπολοίπου κοινωνικού συνόλου, μόνο αυτοί φοβούνται ή αισθάνονται απειλούμενοι.
Και να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Κάποια στιγμή, επειδή ο ελληνικός λαός ψήφισε μία φιλελεύθερη κυβέρνηση, μία κυβέρνηση που ασπάζεται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό βέβαια αλλά είναι φιλελεύθερη κυβέρνηση, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι τα κίνητρα για να δουλέψει κανείς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στον υπό στενοτέρα έννοια δημόσιο τομέα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουν να λιγοστεύουν. Πρέπει να πολλαπλασιάσουμε τα κίνητρα για να δουλέψει κανείς στην ελεύθερη οικονομία, στον ιδιωτικό τομέα, στην ελεύθερη αγορά. Είναι κάτι που ίσχυσε στην Ελλάδα πριν από τη δεκαετία του ΄80 -με εξαίρεση το διάστημα της επταετούς δικτατορίας- και σ’ αυτό πρέπει να επανέλθουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε νέες αξίες στην αγορά εργασίας σήμερα για να μην βλέπουμε να συνωστίζονται γονείς και νέοι άνθρωποι στον προθάλαμο των πολιτικών γραφείων και να ζητούν μία θέση στο δημόσιο.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Εννοείτε μετανάστευση στη Γερμανία και στο Βέλγιο;
ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Βλέπουμε να εγκαταλείπουν οι νέοι άνθρωποι τη δουλειά τους στο χώρο της ιδιωτικής οικονομίας. Έρχονται επιχειρήσεις και παραπονούνται ότι εκπαιδεύουν τους εργαζομένους, τους βάζουν στον εργασιακό χώρο, εξειδικεύονται και μετά από λίγο καιρό προσπαθούν εναγωνίως μία θέση στο δημόσιο. Διότι αυτά είναι τα όνειρα που εκτρέφουμε ως πολιτικό σύστημα για το νέο και τη νέα σήμερα στην Ελλάδα, να βρει μια θέση στο δημόσιο έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.
Αυτή την κατάσταση πρέπει να την αντιστρέψουμε. Έχουμε κύριοι Υπουργοί ευθύνες όλοι μας για να βελτιώσουμε τις συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα, για να εποπτεύσουμε την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας απέναντι σε κάθε είδους εργοδότη και να εξασφαλίσουμε τα κοινωνικά δικαιώματα του κάθε εργαζομένου στον ιδιωτικό τομέα για να υπάρξει ουσιαστική αναβάθμιση και στις συνθήκες και στις αμοιβές, για να λειτουργεί πλέον ως κίνητρο το να στραφεί κανείς στον ιδιωτικό τομέα και προς τις εργασιακές σχέσεις που αναπτύσσονται εκεί εγκαταλείποντας τις φρούδες ελπίδες ότι όλοι οι Έλληνες μπορούμε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Ευχαριστώ πολύ.