Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το συζητούμενο νομοσχέδιο έχει πρωτίστως μεγάλη κοινωνική και εκπαιδευτική σημασία. Αφορά την τύχη χιλιάδων παιδιών, χιλιάδων οικογενειών, που έχουν περιέλθει εδώ και πολλά χρόνια, από υπαιτιότητα της ελληνικής πολιτείας και των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων που συστηματικά απέφευγαν να ρυθμίσουν νομοθετικά την κατάσταση που επικρατεί στα κέντρα ελευθέρων σπουδών, σε ένα ιδιότυπο καθεστώς προσωπικής και οικογενειακής ομηρίας.
Μέχρι τώρα μπορεί ενώπιον του Κοινοβουλίου ή από άλλο κοινοβουλευτικό ή εξωκοινοβουλευτικό ή τηλεοπτικό άμβωνα να έχουμε ακούσει διάφορα ρητορικά κατασκευάσματα των στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. -γιατί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυβερνούσε αυτήν την εικοσαετία που πέρασε- ότι τα παιδιά αυτά έχουν δικαιώματα, ότι κάτι πρέπει να γίνει, ότι πρέπει να μπει σε τάξη αυτή η κατάσταση, αλλά επί της ουσίας και επί της πράξεως αποτέλεσμα ουδέν. Την κατάσταση την βλέπουμε όλοι. Και επιτρέψτε μου να πω ότι αποτελεί μεγάλη υποκρισία το να κατηγορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία προσπαθεί -και θα πετύχει- με αυτό το νομοθέτημα να βάλει μια τάξη σε αυτήν την αταξία, να βάλει ένα νομοθετικό πλαίσιο σύγχρονο και υγιές σε ένα χάος το οποίο, όπως είπαμε πριν, οδηγεί σε ομηρία χιλιάδες οικογένειες και παιδιά, ενώ ταυτόχρονα, αυτή η χαώδης κατάσταση μας έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα στην ευρωπαϊκή ζώνη και έχει φέρει τη χώρα μας κατηγορουμένη και πλέον καταδικασθείσα ενώπιον των ευρωπαϊκών δικαιοδοτικών οργάνων.
Στο πολιτικό επίπεδο η συζήτηση που διεξάγεται στην Αίθουσα του Εθνικού Κοινοβουλίου μας προσφέρει ένα πολύ ισχυρό πολιτικό τεκμήριο. Πρόκειται για μια αξονική τομογραφία της πρωτοφανούς αδυναμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ανταποκριθεί στοιχειωδώς, στο πολιτικό επίπεδο, στο ρόλο του ως Αξιωματική Αντιπολίτευση. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εμφανίζει πλήθος αδυναμιών στον τρόπο με τον οποίο αρθρώνει τον πολιτικό του λόγο και αντίλογο, στον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνει, συγκροτεί και διατυπώνει τα πολιτικά του επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για αδυναμίες, εδώ μιλάμε για την απόλυτη πολιτική γύμνια, η οποία εκδηλώνεται με κραυγαλέο τρόπο.
Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Θα πει κανείς: «Μα, αυτό είναι θέμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.». Δεν είναι θέμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., είναι θέμα της δημοκρατίας και του πολιτεύματος. Το να μη μπορεί στοιχειωδώς η Αξιωματική Αντιπολίτευση να διατυπώσει ένα λόγο με συνέπεια και συνέχεια αποτελεί κάτι που κλονίζει το πολίτευμα, αποτελεί κάτι που δημιουργεί πελώριες σκιές πάνω στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η δημοκρατία καθημερινά.
Ο Υπουργός Παιδείας πριν από λίγο, καταθέτοντας στοιχεία, ανέδειξε ορισμένες από τις πελώριες αντιφάσεις που παρακολουθούν την πορεία και τη συλλογιστική, αλλά και την έκφραση θέσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πάνω σε αυτό το θέμα. Εγώ θα θυμίσω απλώς ότι ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου, προς τιμήν του τότε -και το λέω ως Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας- στην αρχή διατύπωνε πιο προχωρημένες θέσεις και από εμάς τους ίδιους στα θέματα της αναθεώρησης του άρθρου 16 και στα θέματα της υιοθέτησης του θεσμού του θεσμού του μη δημόσιου, μη κρατικού, μη κερδοσκοπικού, με κοινωφελή χαρακτήρα πανεπιστημίου. Όντως, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου σε κάποιο χρονικό διάστημα του παρελθόντος είχε πιο προχωρημένες θέσεις και από τη Νέα Δημοκρατία. Επανέλαβε τις θέσεις αυτές το Σεπτέμβριο του 2004 στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Τότε είχε απορρίψει ως αδόκιμο το διαχωρισμό μεταξύ κρατικού και μη κρατικού πανεπιστημίου, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι θα συνδράμει στην αναθεώρηση του άρθρου 16.
Να θυμίσω, επίσης, σε όλους εσάς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι Βουλευτές, ότι ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με την υπογραφή του Προέδρου του και πλήθους κοινοβουλευτικών στελεχών του, που υπέγραψε την πρόταση Αναθεώρησης του Συντάγματος και συμπεριέλαβε βεβαίως -θα έλεγα ήταν η κορωνίδα της πρότασης αυτής- την ανάγκη για την αναθεώρηση του άρθρου 16.
Πάω πάλι στο παρελθόν για να επισημάνω ότι το 1998 όταν επεχείρησε τότε η κυβερνώσα πλειοψηφία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Σημίτη, στην αναθεώρηση του Συντάγματος εμείς συμπράξαμε τότε σε μια σειρά κρισίμων διατάξεων που ήταν για την ενίσχυση του δημοκρατικού και αντιπροσωπευτικού χαρακτήρα του πολιτεύματος, τότε ενώ ο κ. Σημίτης ανθίστατο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε διαφοροποιηθεί και τότε και είχε δηλώσει με θάρρος και παρρησία ότι πιστεύει πως πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16.
Μέχρι και το Φεβρουάριο του 2007 είχαμε την εντύπωση ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα συναινέσει και θα προχωρήσουμε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και θα έλθουμε στη συνέχεια από κοινού με θάρρος, κοιτώντας τον ελληνικό λαό στα μάτια προσβλέποντας στην κατοχύρωση του μέλλοντος των επομένων και μεθεπομένων γενεών, θα έλθουμε να διατυπώσουμε με τρόπο σύγχρονο δημοκρατικό και ρηξικέλευθο το νέο περιεχόμενο του συνταγματικού πλαισίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, για την ανώτατη παιδεία στην Ελλάδα, πλην όμως ενώ όλοι περιμέναμε αυτήν την εξέλιξη είχε σημάνει η ώρα της φυγομαχίας για το Γιώργο Παπανδρέου. Ο θανάσιμος εναγκαλισμός του με τα εσωκομματικά προβλήματα και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες, η σύγκρουσή του με το σημερινό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, ουσιαστικά ενταφίασε την προοπτική συναίνεσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την αναθεώρηση του άρθρου 16 και έτσι κατάφερε καίριο πλήγμα στις προσπάθειες για να κατοχυρώσουμε το μέλλον των επομένων και μεθεπομένων γενεών και στην προσπάθεια της Κυβέρνησης, μια προσπάθεια που τη στηρίζει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να έχουμε πραγματικά ουσιαστική μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια παιδεία στην Ελλάδα.
Η στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όχι μόνο του Προέδρου του, αλλά συνολικά της πολιτικής του ηγεσίας αποτελεί μνημείο πολιτικού καιροσκοπισμού. ΟΦΑ, όπου φυσάει ο άνεμος! Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Από θέσεις σωστές και πιο προχωρημένες από τη Νέα Δημοκρατία, μέσα από τις συμπληγάδες των μικροκομματικών προσωπικών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων στο πουθενά, στο όπου φυσάει ο άνεμος, στο σαρώστε τα όλα, στη μηδενιστική αντιπολίτευση! Αυτό το σύνδρομο της μηδενιστικής αντιπολίτευσης το είδαμε να εκφράζεται πριν από λίγο διά στόματος του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος, όπως και ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., φέρουν από κοινού με τα άλλα ηγετικά στελέχη του κινήματος, βαρύτατες ευθύνες για το γεγονός ότι δεν προχώρησε η αναθεώρηση του άρθρου 16. Και βεβαίως ο ελληνικός λαός έχει κρίση, έχει γνώση, αξιολογεί πρόσωπα και πράγματα, αξιολογεί θέσεις, υπεκφυγές, αντιφάσεις, φυγομαχίες και όταν έλθει η ώρα να ψηφίσει βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Και το έχει αποδείξει και στο παρελθόν.
Αντιμετωπίζουμε λοιπόν σήμερα μια ανεύθυνη κινδυνολογία, καταστροφολογία, ότι τα πράγματα θα δοθούν στην πλήρη εμπορευματοποίηση, κλαυθμούς και οδύνες, γιατί; Διότι επιχειρεί η Κυβέρνηση να γκρεμίσει την αυθαιρεσία και να σταματήσει το εμπόριο ελπίδων πάνω σε αυθαίρετα κτίσματα και σε αυθαίρετες δομές και υποδομές που λειτουργούσε τόσο καιρό στο χώρο αυτό των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών.
Ποιος ήλεγχε τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών τόσο καιρό, μέχρι να έλθει στη Βουλή το νομοθέτημα της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, το υπό συζήτηση και ψήφιση; Το Υπουργείο Εμπορίου. Αν είναι δυνατόν. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στη σύγχρονη Ευρώπη όπου μαζί με τα φασόλια, τα λάχανα, την ποιότητα των τροφίμων, το αν κάποιος κλέβει στο ζύγι ή όχι και το αν ακολουθεί τους κανόνες της αγοράς, ελεγχόταν και η παρεχομένη παιδεία στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΕΓΚΕΡΟΓΛΟΥ: Εμπόριο είναι και αυτό.
ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν είναι ντροπή για όλους μας αυτό; Δεν είναι ντροπή για τις Κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που κυβέρνησαν επί είκοσι χρόνια και ανέχθηκαν αυτήν την κατάσταση; Δεν αποτελεί ντροπή η σημερινή τους θέση που υποκρίνονται πως ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους και άφηναν, κλείνοντας το μάτι πονηρά στους σχολάρχες και τους επιχειρηματίες, τα παιδιά αυτά και τις οικογένειές τους να αποτελούν άθυρμα, θύμα μιας εμπορευματοποιημένης επιχειρηματικής δραστηριότητας που κοιτούσε με επίπλαστες διαφημίσεις και πλασματικές υποσχέσεις να τους τα αρπάξει με τον πιο άγριο τρόπο; Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και έρχεται σήμερα η Κυβέρνηση, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και βάζει τάξη σ’ αυτό το χάος. Και θα έπρεπε να σας έχουμε συμμάχους, συμπαραστάτες και αρωγούς. Και ξεκαθαρίζει μια και έξω ότι μιλάμε για τη μη τυπική μεταλυκειακή εκπαίδευση και κατάρτιση. Δεν μιλάμε για πανεπιστήμια. Κανείς δεν κάνει τα κολλέγια, που είναι ο νέος θεσμός που εισάγεται, πανεπιστήμια. Δεν πρόκειται να δίδουν πανεπιστημιακούς τίτλους αποφοίτησης. Θα παρέχουν βεβαιώσεις. Αναζητούμε και επιτυγχάνουμε μια νέα ενδεδειγμένη ισορροπία μεταξύ ελληνικού Συντάγματος, ελληνικής συνταγματικής τάξης και ευρωπαϊκού δικαίου, για να διαλύσουμε το χάος, να αποκαταστήσουμε νομοθετικά την τάξη, να κατοχυρώσουμε το παρόν και το μέλλον δεκάδων χιλιάδων παιδιών, να δημιουργήσουμε υποδομές για τον έλεγχο των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών και να βάλουμε σιδηρούς κανόνες και πολύ αυστηρές προϋποθέσεις κοινωνικής ευθύνης, εταιρικής ευθύνης για όσους επιχειρηματίες συνεπείς θελήσουν να παραμείνουν ή να ξεκινήσουν τη δική τους πρωτοβουλία στο συγκεκριμένο χώρο.
Σε ό,τι αφορά τώρα –και θα κλείσω με αυτό- αυτό το υποκριτικό ενδιαφέρον για το δημόσιο πανεπιστήμιο, ποιος είπε ότι δεν κήδεται, δεν ενδιαφέρεται η Νέα Δημοκρατία για το δημόσιο πανεπιστήμιο; Για μας η εκπαίδευση η παρεχόμενη σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες εξακολουθεί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να αποτελεί δημόσιο αγαθό με την εγγύηση της ελληνικής πολιτείας. Η αναβάθμιση και ενίσχυση του δημοσίου πανεπιστημίου αποτελεί πρώτιστο μέλημα, καθήκον και υποχρέωση της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και αυτό κάνουμε.
Να αναρωτηθούμε όμως και να δώσουμε απαντήσεις ποιος πραγματικά υπονομεύει το ελληνικό πανεπιστήμιο, ποιος είναι εκείνος που επιχαίρει όταν το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι κλειστό, ποιος είναι εκείνος που άφησε κάθε είδος μικροκομματική συντεχνία να διαφεντεύει το πανεπιστήμιο λες και είναι βαρονία κληρονομηθείσα από τον πατέρα τους ή από την κομματική κλαδική στην οποία ανήκουν, ποιος επέτρεψε το πανεπιστήμιο να' χει γίνει ένα πελώριο πεδίο διευθέτησης προσωπικών συμφερόντων και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων. Και να μας απαντήσουν οι καλοί συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των υπολοίπων κομμάτων της Αριστεράς: Όταν κάποιες μειοψηφίες, οι οποίες ενισχύονται σιωπηρώς ή θορυβωδώς και από νεολαίους των συγκεκριμένων παρατάξεων, κλείνουν τα πανεπιστήμια και σταματούν τα μαθήματα, το κλειστό πανεπιστήμιο είναι προοδευτικό πανεπιστήμιο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Αριστεράς; Όταν τα παιδιά των ισχυρών μπορούν στις τέσσερις άκρες της γης πληρώνοντας ακριβά δίδακτρα να μαθαίνουν περισσότερα και τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι κλειστά, επιχαίρετε, είστε ικανοποιημένοι; Δεν κατανοείτε ότι αυτό συμβάλλει στην ένταση των ταξικών και κοινωνικών ανισοτήτων;
Δεν κατανοείτε ότι έτσι οι μηχανισμοί της παιδείας γίνονται πιο ταξικοί και λιγότερο αναποτελεσματικοί στην εμπέδωση της κοινωνικής δικαιοσύνης και στη γεφύρωση των κοινωνικών και ταξικών διαφορών; Εάν δεν το κατανοείτε, το κατανοεί ο ελληνικός λαός. Για αυτό στηρίζει τέτοιου είδους νομοθετικές πρωτοβουλίες που κατατείνουν πραγματικά στο να μπει μια τάξη, να κατοχυρωθεί το εκπαιδευτικό μέλλον στον παρόντα και στο μέλλοντα χρόνο εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών και σιγά-σιγά να προχωρήσουμε, όπως το κάνουμε, με περισσότερη αποφασιστικότητα στην ενίσχυση και τον εκσυγχρονισμό και του δημοσίου πανεπιστημίου.
Ευχαριστώ πολύ.