Ακούγοντας πριν από λίγο τον εκπρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ασκεί κριτική στην Κυβέρνηση, νομίζω ότι έχουμε αντιληφθεί όλοι για μια ακόμη φορά και έχουμε εμπεδώσει, γιατί οι επιδόσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολουθούν την κατιούσα, όπως καταγράφονται στις έρευνες της κοινής γνώμης, γεγονός πρωτοφανές για κόμμα Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, διότι είναι σύνηθες παγκοσμίως, στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, το κόμμα το οποίο κυβερνά να έχει μια λελογισμένη φθορά και απ’ αυτή συνήθως να επωφελείται το κόμμα που φέρει το κύριο βάρος της ασκήσεως της αντιπολιτεύσεως, εν προκειμένω το εκάστοτε κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Αυτή, λοιπόν, η παρά φύση κατιούσα πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η κατ’ εξαίρεση κατιούσα πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., μπορεί να γίνει αντιληπτή ως προς τα αίτιά της και ως προς τις διαδικασίες της, αν παρακολουθήσει κανείς –επιτρέψτε μου να πω- την αντιφατική και εν πολλοίς πολιτικά σχιζοφρενή λογική που παρακολουθεί το λόγο και τις τοποθετήσεις του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ήξεις αφήξεις, απόψεις ατάκτως ερριμμένες, με κοινό παρανομαστή τον πλήρη αρνητισμό. Υποδείξεις εκ των υστέρων απ’ αυτούς που έλαμψαν, όταν κυβερνούσαν τη χώρα επί μια πλήρη σχεδόν εικοσαετία, δια της απουσίας τους και δια της πλήρους ανεπαρκείας τους και στο συγκεκριμένο μεγάλο θέμα.
Και επειδή ακούγονται βαριές εκφράσεις ότι η Κυβέρνηση, το Υπουργείο Παιδείας, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου δέχθηκε και εξακολουθεί να δέχεται πιέσεις από τους οικονομικά ισχυρούς επιχειρηματίες –έτσι είπε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.- οι οποίοι δραστηριοποιούνται στο χώρο των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι καλά τα λόγια, οι εύκολοι αφορισμοί, οι αναθεματισμοί. Η πράξη είναι αυτή που αναδεικνύει την αλήθεια.
Εάν, λοιπόν, δούμε τι έγινε επί 20 χρόνια, θα διαπιστώσουμε πρώτον, ότι σε αυτά τα 20 χρόνια της διακυβέρνησης του τόπου από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν η περίοδος στην οποία γιγαντώθηκαν οι επιχειρήσεις αυτού του είδους. Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερον, σε αυτά τα χρόνια οι επιχειρήσεις που γιγαντώθηκαν, όχι μόνο δεν είχαν κανένα πλαίσιο λειτουργίας, καμία νομική και νομοθετική οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων τους, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και ιδίως στους μαθητές τους, αλλά είχαν αφεθεί πλήρως ελεύθερες. Υπήγοντο στις διαδικασίες ελέγχου του Υπουργείου Εμπορίου. Δηλαδή μαζί με τα φασόλια και τα λάχανα ήταν και η παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών από τέτοιου είδους παρά φύση μετεωρούμενες, ως προς τη νομική τους υπόσταση και τη νομιμότητα, επιχειρήσεις.
Κατά συνέπεια, σε αυτό το χώρο δεν υπάρχουν μόνο αεριτζήδες. Υπάρχουν και σοβαροί επιχειρηματίες, για να μη τους βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι. Αλλά αν πλειοψηφούν οι αεριτζήδες, σύμφωνα με τη λογική των αγορητών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ποιοι είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι εν τοις πράγμασι των αεριτζήδων αυτών; Ποιοι είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι αυτών των επιχειρηματιών που πουλούσαν ελπίδες και ψεύτικα όνειρα σε εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά τα οποία περιήγοντο έτσι σε μια ιδιότυπη προσωπική και εκπαιδευτική ομηρία αυτά και οι γονείς τους;
Νομίζω ότι ο ορθολογισμός παρέχει την απάντηση. Οι καλύτεροι σύμμαχοι αυτών των αεριτζήδων επιχειρηματιών είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Περισσή, λοιπόν, υποκρισία να ελέγχουν σήμερα την Κυβέρνηση, γιατί επιχειρεί να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι Κυβερνήσεις αυτές στην εικοσαετή διακυβέρνηση της χώρας, αυτό που παρέλειψαν συστηματικά, παρά τα μεγάλα λόγια, να θεσμοθετήσουν.
Και να κάνω και μια παρατήρηση ακόμη. Αν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο σημερινός Αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, συνέδεσε με κάτι πολύ θετικό –κατά την κρίση μου, με σεβασμό στο πρόσωπο και στο αξίωμα- τη διαδρομή του στην πολιτική ζωή του τόπου, κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν το γεγονός ότι σε μια κρίσιμη περίοδο πήρε πραγματικά προχωρημένες θέσεις, πιο προωθημένες θέσεις από τη Νέα Δημοκρατία, για το θέμα της ανάγκης να σπάσει ο ασφυκτικός, ο αποπνικτικός κρατικός εναγκαλισμός του χώρου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Προς τι, λοιπόν, αυτή η τούμπα; Αυτή η αλλαγή των 180 μοιρών, ποιον εξυπηρετεί; Δεν έχει κουραστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ασκεί πολιτική και την ίδια στιγμή να αλληθωρίζει προς τα εσωτερικά του και προς τις εσωκομματικές του σκοπιμότητες; Και εν πάση περιπτώσει, δια του τρόπου αυτού, δεν ξέρω αν επιλύει το δικό του πρόβλημα εσωτερικών ισορροπιών, είναι βέβαιο όμως ότι βοηθάει να αναδειχθούν οι προτάσεις και τα έργα της Κυβέρνησης ως η μόνη υπαρκτή λύση.
Δεν λέμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει το αλάθητο. Όποιος πράττει, όποιος δημιουργεί, όποιος παράγει έργο, θα κάνει και λάθη. Και επιχειρούμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις και επιτυγχάνουμε να τα διορθώσουμε. Λέμε, όμως, ότι από τη στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποδεικνύεται ότι η μόνη πραγματική, υπαρκτή πρόταση διακυβέρνησης του τόπου, με τα ψεγάδια της, με τα λάθη της, με τις αδυναμίες της, είναι η πρόταση Καραμανλή, είναι η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας.
Σε ό,τι αφορά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, με πολύ σεβασμό, έχει μια συνέπεια σε μια λογική άλλης εποχής. Εγώ θα αναγνωρίσω ότι η πορεία και η συλλογιστική του είναι συνεπής, αλλά εν πάση περιπτώσει θεωρώ ότι δεν ανταποκρίνεται στα μεγάλα ζητούμενα και στις μεγάλες απαιτήσεις του 21ου αιώνα.
Έρχομαι τώρα στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει κάνει φαίνεται μια επιλογή τακτικής και στρατηγικής στο χώρο της εκπαίδευσης. Απεκαλύφθη αυτό και από τα στοιχεία που προσκόμισε ο Υπουργός Παιδείας και όχι μόνο. Και ήταν καθήκον του να τα προσκομίσει. Είναι καθήκον η μια πολιτική δύναμη να ελέγχει την άλλη στα ζητήματα της αξιοπιστίας. Όπως είπα και χθες το μέτρο της αξιοπιστίας του σήμερα είναι η συνέπεια στα λόγια και τις πράξεις που παρακολουθεί διαχρονικά τη διαδρομή του καθενός και της καθεμιάς, αλλά και τη διαδρομή του κάθε πολιτικού σχηματισμού, εντός και εκτός της Αιθούσης του Κοινοβουλίου. Αυτή τη χαμένη αξιοπιστία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων κομμάτων ήθελε να αναδείξει ο κύριος Υπουργός.
Αλλά άκουσα σήμερα να προσκομίζει και εξαιρετικά σημαντικά και ενδιαφέροντα στοιχεία, από τα όσα ψήφιζε ή δεν ψήφιζε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τότε και ο αγορητής του Κ.Κ.Ε., ο κ. Αλυσανδράκης και συγκεκριμένα, για το τι ψήφισε ο κ. Παπαγιαννάκης, κύριε Ψαριανέ.
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δυο εκφορές του πολιτικού του λόγου, έχει δυο κουστούμια. Το ένα είναι το ευρωπαϊκό και το ενδύεται στις Βρυξέλλες. Εκεί ζητούσε να ρυθμιστεί το θέμα των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα και σωστά το ζητούσε. Είχε όμως μια άλλη εκδοχή, ένα άλλο κουστούμι, βαλκανικής εμπνεύσεως. Προς εμάς τους Βαλκανίους, προς το εσωτερικό της χώρας, λέει ότι πρέπει να καταργηθούν, ότι αποτελούν ορμητήρια κερδοσκοπίας σε βάρος των παιδιών και πρέπει να κλείσουν.
Η αλήθεια είναι άλλη. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει θέση ούτε για την ανώτατη εκπαίδευση. Έχει αναγάγει το χώρο σε προνομιακό πεδίο για το δικό του κομματικό, πολιτικό παίγνιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Από τη μια μιλάτε για την παιδεία και από την άλλη αλληθωρίζετε προς τις δημοσκοπήσεις και θεωρείτε ότι εκεί μπορείτε να διαγκωνιστείτε με μεγαλύτερες δυνατότητες, για να καλύψετε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή να διεκδικήσετε ρόλο Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Καλό είναι, λοιπόν, να γνωρίζουμε όλοι ότι η στάση μας στα δημόσια πράγματα, παιδαγωγεί κιόλας. Θα επαναλάβω, λοιπόν, ότι όποιοι υποθάλπουν ή προαναγγέλλουν φαινόμενα βίας με τη στάση τους σε αυτό το μείζον θέμα, αναλαμβάνουν βαρύτατες ευθύνες ενώπιον του ελληνικού λαού.
Δεν λέω ότι δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν, κύριε Ψαριανέ, οι φοιτητές. Βεβαίως είναι δικαίωμά τους να τους αρέσεις ή να μην τους αρέσει. Και η Κυβέρνηση και η κάθε Κυβέρνηση πρέπει να τους ακούσει. Μιλάω για τα φαινόμενα βίας στα πανεπιστήμια, τα οποία είναι απαράδεκτα και μιλάω για την εικόνα ενός κλειστού πανεπιστημίου. Ένα κλειστό πανεπιστήμιο είναι ένα μη προοδευτικό πανεπιστήμιο, γιατί εκεί δεν παράγεται εξ ορισμού γνώση. Γιατί η παραγωγή γνώσεως είναι εξ ορισμού μια προοδευτική διαδικασία, ιδίως όταν είναι ανοικτές οι προσβάσεις και προς τα παιδιά των χαμηλοτέρων εισοδηματικά και ασθενεστέρων κοινωνικά τάξεων.
Κατά συνέπεια, περιμένω να δω τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα. Αλλά επιμένω στο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί όλα δείχνουν ότι έχει κάνει μια επιλογή. Θεωρεί το χώρο της παιδείας ως προνομιακό χώρο για να ασκήσει πολιτικά και κομματικά παίγνια. Περιμένω να δω τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβριο. Και τότε θα μετρήσουμε όλοι τη στάση μας και την προσωπική μας ευθύνη απέναντι στα παιδιά και στους γονείς τους. Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειας στερούνται για να πάνε τα παιδιά τους να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Δίνουν το αίμα τους και τον ιδρώτα τους. Αυτό, λοιπόν, το υστέρημα δεν πρέπει να επενδύεται. Δεν έχει το δικαίωμα καμία πολιτική δύναμη και κανένα πολιτικό πρόσωπο να το επενδύει σε κοντόφθαλμες, βραχυπρόθεσμες, κομματικές και προσωπικές σκοπιμότητες και στρατηγικές.
Ο Σεπτέμβριος είναι κοντά. Όλοι θα μετρήσουμε την ευθύνη μας. Και ελπίζω αυτά που ακούστηκαν σ’ αυτήν την Αίθουσα να μην επαληθευτούν, διότι όπως σας είπα, ο ελληνικός λαός βλέπει και σταθμίζει τι λέει και τι πράττει ο καθένας μας.
Ευχαριστώ πολύ.