Λυπάμαι για όσα μόλις ακούστηκαν από τον αξιότιμο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Λυπάμαι γιατί αυτές οι ακρότητες, αυτή η μηδενιστική πολιτική τοποθέτηση, αυτές οι υπερβολές και οι πολιτικές ύβρεις έρχονται σε αντίθεση με το νηφάλιο και ήπιο ύφος με το οποίο ο Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών ήλθε για να εκθέσει τα γεγονότα που αφορούν την κρίσιμη συγκυρία την οποία περνάει η χώρα σε επίπεδο οικονομίας, μια συγκυρία που έχει να κάνει με τις διεθνείς συντεταγμένες του προβλήματος, οι οποίες είναι ορατές από όλους τους Έλληνες και από όλες τις Ελληνίδες.
Το ενδιαφέρον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι αντιδράσεις του είναι κραυγαλέα υποκριτικές και αναξιόπιστες και συνιστούν πρωτοφανή προσπάθεια καταδημαγώγησης και παραπληροφόρησης του ελληνικού λαού. Γιατί; Διότι είναι οι ίδιοι, ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος, όλα τα μέλη της ηγετικής ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που κυβέρνησαν τα είκοσι τελευταία χρόνια, που είχαν υποσχεθεί καλύτερη ζωή στον Έλληνα και στην Ελληνίδα και οδήγησαν σε μια ραγδαία υποβάθμιση του επιπέδου της καθημερινότητας όλων των Ελλήνων πολιτών.
Είναι οι ίδιοι, τα μέλη της ηγετικής ομάδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που είχαν υποσχεθεί ανακούφιση από τους φόρους και κατέστησαν το σύνολο των Ελλήνων και των Ελληνίδων, πλην βεβαίως των φοροφυγάδων, εκλεκτά και θωπευόμενα τέκνα της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης, κατέστησαν όλους τους υπολοίπους θύματα μιας πρωτοφανούς φοροεισπρακτικής λεηλασίας και καταιγίδας.
Είναι οι ίδιοι που ενώ είχαν υποσχεθεί αύξηση των συντάξεων, είχαν υποσχεθεί μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης, μας άφησαν το Μάρτιο του 2004 τις χαμηλότερες συντάξεις στην ευρωπαϊκή ζώνη, των οποίων το επίπεδο προσβάλλει το στοιχειώδες επίπεδο αξιών ανθρωπισμού σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκατό τρισεκατομμύρια παλιές δραχμές διαχειρίστηκαν τα τελευταία χρόνια των εκσυγχρονιστικών διακυβερνήσεων οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πού πήγαν τα χρήματα; Μήπως έφτασαν στους αναξιοπαθούντες Έλληνες και Ελληνίδες; Μήπως έφρασαν στα νοικοκυριά που μαστίζονταν από την κοινωνική αδικία;
Είδαμε ευαίσθητους τομείς του κοινωνικού και του δημοσίου βίου, όπως την παιδεία και την υγεία να γίνονται περισσότερο ταξικές. Διευρύνθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν τα φαινόμενα κοινωνικής αδικίας, διευρύνθηκαν τα προβλήματα κοινωνικής δικαιοσύνης.
Και δεν έφταναν αυτά. Όλα αυτά πρέπει να έχουν μόνιμο κεντρικό άξονα αναφοράς το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος που κληροδότησαν στις επόμενες κυβερνήσεις.
Αυτοί που ουσιαστικά χρέωσαν κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα με 210.000.000.000 ευρώ, αναλογούν κατά κεφαλήν 18.500 ευρώ, ακόμα και στα ανήλικα παιδιά, δεν έχουν σήμερα το δικαίωμα να παριστάνουν τους τιμητές του δημοσίου βίου και σε κάθε περίπτωση τους δημοσίους κατηγόρους για αποφάσεις που υποχρεούται να λάβει η Κυβέρνηση εκ των πραγμάτων, γιατί ακριβώς, όπως σωστά τόνισε ο Υπουργός, θέλει να είναι ωφέλιμη στον τόπο και όχι ευχάριστη.
Και σε ό,τι αφορά την αναφορά για τα θέματα του κεφαλαίου, αν υπήρξαν κυβερνήσεις κάποιου συγκεκριμένου κόμματος που εθώπευσαν πολιτικά το πιο αντιδραστικό, το πιο μεταπρατικό –το έχω πει ξανά και δεν θα κουραστώ να το λέω- και το πιο κομπραδόρικο τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου, ήταν οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ.!
Είπε ο συνάδελφος το εξής: Μα, φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για όλα; Δυστυχώς, φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για όσα κατέλειπε και για τα κουσούρια τα οποία φόρτωσε στην ελληνική οικονομία, για τα προβλήματα τα οποία φόρτωσε σε κάθε Έλληνα, σε κάθε Ελληνίδα.
Θα κλείσω λέγοντας το εξής: Επειδή ο καλός συνάδελφος από την Ηλεία, ο κ. Τζαβάρας, θύμισε στίχους ενός αγαπημένου ποιητή, του Τάκη Σινόπουλου, εγώ θα κάνω μία άλλη αναφορά σ’ έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του οικουμενικού ελληνισμού των τελευταίων πεντακοσίων ετών, στον Κωνσταντίνο Καβάφη.
Τους συνιστώ να διαβάσουν το ποίημα «Η Πόλις»: «Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.»
Είναι αναπόδραστη πραγματικότητα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι ζημιές και τα προβλήματα που επισώρευσε στην Ελλάδα. Αυτά σκέφτονται και οι πυρόπληκτοι των συγκεκριμένων περιοχών της Ελλάδος και λίγους μήνες μετά τη φωτιά και την καταστροφή που τους βρήκε, έσπευσαν στις 16 Σεπτεμβρίου να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους στον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.
Είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε μία πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία, η οποία υπαγορεύεται κυρίως από διεθνείς συντεταγμένες και διεθνή προβλήματα. Έχουμε μεγάλη ανηφόρα μπροστά μας. Και απέναντι σ’ αυτήν την πρόκληση θα πρέπει να βλέπουμε τον πολιτικό κόσμο ενωμένο και θα πρέπει η βούλησή μας να είναι μέσα σε συνθήκες συναίνεσης και δημιουργικού δημοσίου, κοινωνικού και πολιτικού, διαλόγου, ώστε να βρίσκουμε μέτρα τα οποία θα επιτρέψουν στην ελληνική οικονομία να στέκεται στα πόδια της, να διατηρεί ρυθμούς ανάπτυξης διπλάσιους από το μέσο ευρωπαϊκό όρο που όσο είναι δυνατόν θα ανακουφίσουν τους οικονομικά ασθενέστερους. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται συναίνεση και συνεννόηση. Χρειάζεται μέτρο ευθύνης. Όχι εξαλλότητες και όχι καταδημαγώγηση του ελληνικού λαού!