Ζητώ καταρχήν την κατανόηση των συναδέλφων. Συνήθως ακολουθώ την κοινοβουλευτική τάξη, αλλά, επειδή φεύγω σε μια αποστολή της Βουλής στο εξωτερικό, δεν θα ήθελα να γίνει αυτό, χωρίς να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις που νομίζω ότι τις συμμεριζόμαστε οι περισσότεροι, αν μη τι άλλο, της Συμπολίτευσης και όχι μόνο σε αυτή την Αίθουσα.
Επειδή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Κυβέρνηση βάλλεται πολύ τον τελευταίο καιρό, στα πλαίσια μιας εκστρατείας μηδενιστικής αντιπολίτευσης, πλήρους αποδόμησης του κυβερνητικού έργου και της πολιτικής λογικής η οποία κατευθύνει το κυβερνητικό έργο, θέλω να αξιολογήσω -κατά την κρίση μου, επιτρέψτε μου, αλλά και εξ αντικειμένου- τη σημασία αυτής της νομοθετικής πρωτοβουλίας.
Είναι κρίμα μέσα από τις συμπληγάδες της επικαιρότητας να μην έχει αυτό το νομοσχέδιο, κύριε Υπουργέ, τις επιβαλλόμενες δυνατότητες προβολής του περιεχομένου του, γιατί είναι ένα νομοσχέδιο-πυξίδα, ένα νομοσχέδιο-δείκτης της πραγματικής πολιτικής φιλοσοφίας και των πραγματικών προθέσεων της Κυβέρνησης.
Παρακολούθησα τα όσα είπαν οι Εισηγητές, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από όλες τις πλευρές του Κοινοβουλίου. Θεωρώ ότι και μόνο από τον τρόπο με τον οποίο ασκήθηκε η κριτική -η οποία είναι πάντα καλοδεχούμενη, αλλά υπήρξε, επιτρέψτε μου να πω, καθ’ υπερβολήν ακραία κριτική- και μόνο από το περιεχόμενό της δικαιώνεται η νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης και το συγκεκριμένο περιεχόμενό της.
Άκουσα τους Αγορητές της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μας πυροβολούν, λεκτικά και ρητορικά, γιατί -λέει- ξεπεράσαμε το θέμα του συμφώνου συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών και από την άλλη πλευρά, άκουσα τους Αγορητές του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού να μας κατηγορούν, γιατί, όπως είπε ο κ. Πλεύρης -το έχω σημειώσει- ανοίγουμε την πόρτα στα ομόφυλα ζευγάρια. Διότι ναι μεν δεν το θεσμοθετούμε, αλλά με τον τρόπο, είπε ο κ. Πλεύρης, που νομοθετούμε, ουσιαστικά ανοίγουμε την πόρτα, μέσω της προσφυγής στα δικαιοδοτικά όργανα, ευρωπαϊκά ή εθνικά, να πετύχουν τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό που επιθυμούν.
Νομίζω ότι και μόνο αυτά τα ακραία ψήγματα κριτικής και από τη μία και από την άλλη πλευρά, δείχνουν ότι η Κυβέρνηση πορεύεται στον άξονα του μέτρου και της λογικής. Διότι, όταν νομοθετούμε για την κοινωνία, ερχόμαστε να νομοθετήσουμε για να δώσουμε απάντηση σε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες. Βεβαίως, πρέπει να προηγούμεθα της εποχής μας. Βεβαίως, πρέπει μέσα από τις ανάγκες, τις σταθερές, αλλά και τις μεταβλητές, του σήμερα να προβλέπουμε και τις ανάγκες και τα αιτήματα του αύριο, τουλάχιστον του εγγύτερου μέλλοντος. Όμως, σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να αγνοούμε τις ισορροπίες στην ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει να αδυνατούμε να ξεχωρίζουμε ποια αιτήματα και ποιες καταστάσεις έχουν φθάσει και έχουν προσλάβει την μορφή της ωριμότητας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ασφαλώς υπάρχει ένα θέμα για τα ομόφυλα ζευγάρια -ασφαλώς- και νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία -και είναι προς τιμήν της- ξεπέρασε αρκετά γρήγορα σύνδρομα του παρελθόντος και πλέγματα του παρελθόντος και σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει κατοχυρωθεί στην κοινωνία μας και έχει ωριμάσει ο σεβασμός στην διαφορετικότητα. Είμαστε κοινωνία σύγχρονη, προοδευτική, κοινωνία ανοχής, ανοχής στη διαφορετικότητα και αυτό είναι σημαντικό. Υπάρχουν προβλήματα. Ασφαλώς υπάρχουν προβλήματα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να αρνηθούμε τη διαπίστωση για τα βήματα, τα άλματα που έχουν γίνει προς τα εμπρός.
Ωστόσο, ορισμένα πράγματα δεν έχουν ακόμη ωριμάσει. Και αν θέλουμε η νομοθετική πρωτοβουλία μας να ανταποκρίνεται στις υπαρκτές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, πρέπει να παρακολουθεί και τη φάση ωρίμανσης των αιτημάτων, των προβληματισμών και των ζητημάτων που θέτει η ανοικτή κοινωνία στην καθημερινότητά της. Αυτό κάνει το παρόν νομοσχέδιο.
Όπως είπα και πριν, είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό νομοθέτημα, πολύ σημαντικό νομοθέτημα που δείχνει ότι, όταν η Κυβέρνηση λέει, όταν η Νέα Δημοκρατία λέει -και το έλεγε πάντα- ότι δίνει ιδιαίτερη σημασία στην αξία του ανθρώπου, στην υπέρτατη αξία της ελευθερίας της άσκησης των δικαιωμάτων κοινωνικών, πολιτικών της ελεύθερης ανθρώπινης προσωπικότητας, αυτό σημαίνει ότι η πολιτεία πρέπει να νομοθετεί και να προσφέρει το πλαίσιο για να ασκείται αυτή η ελευθερία.
Η κοινωνίας μας έχει αλλάξει. Αυτή είναι η ουσία. Δεν είπε κανείς ότι το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης έρχεται να υποκαταστήσει το γάμο, που αποτελεί το βασικό θεσμικό θεμέλιο της σύγχρονης οικογένειας, σήμερα και αύριο, το γάμο, θρησκευτικό και πολιτικό. Δεν είπε κανείς ότι ερχόμαστε να βάλουμε δίπλα στο θεσμό του γάμου και στη σημασία του το θεσμό του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης. Υπάρχει, όμως, μια πραγματικότητα την οποία δεν πρέπει και δεν μπορούμε να αρνηθούμε. Αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούμε να την αφήσουμε μετέωρη.
Και αναλογίζομαι, κύριε Υπουργέ, όλοι αυτοί που σας άσκησαν κριτική πριν από λίγο και θα ακολουθήσουν και άλλοι συνάδελφοι, γιατί αυτό σημαίνει ελεύθερος διάλογος στο Εθνικό Κοινοβούλιο, πώς μας απαντούν, ιδιαίτερα οι συνάδελφοι που προέρχονται από Κόμματα, όπως το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που άσκησε για είκοσι χρόνια τη διακυβέρνηση του τόπου;
Σήμερα, ελέγχουν την Κυβέρνηση. Τι έπραξαν στους συγκεκριμένους τομείς των απαραίτητων και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο οικογενειακό δίκαio πλην, για να μη δυσαρεστήσω και τη συνάδελφο, τη φίλη μου κα Σκραφνάκη, των γενναίων πρωτοβουλιών που ανέλαβε την πρώτη οκταετία της διακυβέρνησής του ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πλην, λοιπόν, εκείνων των μεταρρυθμίσεων στο οικογενειακό δίκαιο, τι έπραξαν οι Κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τα υπόλοιπα δώδεκα χρόνια περίπου, που άσκησαν τη διακυβέρνηση του τόπου;
Ακούμε, λοιπόν, σήμερα κατηγορίες, ακούμε αιτήματα, ακούμε ενστάσεις, ακούμε –αν θέλετε- νουνεχείς συμβουλές, αλλά επί της πράξεως το αποτέλεσμα, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία-δωδεκαετία πριν το Μάρτη του 2004, είναι από πενιχρό έως μηδενικό. Αυτή είναι η αλήθεια.
Έρχεται, λοιπόν, μια Κυβέρνηση, την οποία κατηγορείτε ως δεξιά, συντηρητική, προβληματική, αναποτελεσματική και ανοίγει δρόμους. Και το έχει αποδείξει το Υπουργείο Δικαιοσύνης ότι ανοίγει δρόμους. Προβληματίζεται πάνω στα ζητήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, ζητήματα του παρόντος και του μέλλοντος.
Έχω την τιμή να γνωρίζομαι με τον Υπουργό κ. Χατζηγάκη εδώ και πολλά χρόνια και ξέρω ότι αυτές οι νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν απηχούν μόνο τη βαθύτερη πολιτική φιλοσοφία της Νέας Δημοκρατίας. Απηχούν και το δικό του, προσωπικό, πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.
Κατά συνέπεια, θα παρακαλέσω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να υιοθετήσετε πιο μετριοπαθείς και νηφάλιους τόνους. Βλέπετε ότι γίνεται προσπάθεια. Και είναι σημαντική αυτή η προσπάθεια. Και κάποτε έπρεπε να γίνει η αρχή.
Το νομοσχέδιο αυτό, όπως γνωρίζουμε έχει τρία σημεία, τρία κεφάλαια. Το πρώτο αναφέρεται στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, το δεύτερο αφορά μια ομάδα άρθρων και αναφέρεται σε απαραίτητες, κατά την κρίση μας, τροποποιήσεις του Αστικού Κώδικα που αφορούν την υιοθεσία και το διαζύγιο, το τρίτο κεφάλαιο περιλαμβάνει διατάξεις που αφορούν την αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης όσων παραβιάζουν προσωρινές διαταγές δικαστηρίων και επίσης, με το τρίτο μέρος εισάγονται και μεταβατικές διατάξεις για την εφαρμογή του νομοσχεδίου.
Κυρίες και κύριοι –και θα κλείσω με αυτό- η προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στα κελεύσματα του παρόντος και του μέλλοντος χρόνου και επιτρέψτε μου να πω, ο συντονισμός του καθημερινού βηματισμού της και η συμπόρευσή της με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχουμε πλέγματα του παρελθόντος, έχουμε κατάλοιπα του παρελθόντος, έχουμε –εάν θέλετε- νησίδες ενός βαθέως συντηρητισμού που κοιτάει προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός. Η Κυβέρνηση, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύει με την πρωτοβουλία της αυτή, ότι κινείται στην πρωτοπορία των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Αυτή είναι η αλήθεια.
Και έχει σημασία ότι αυτή η συζήτηση ξεκινάει σήμερα, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σήμερα που η υπόθεση της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας στον κόσμο έχει κατακτήσει μια σημαντική νίκη. Δεν ξέρω ποια θα είναι η πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Εύχομαι να είναι επί τα βελτίω. Δεν ξέρω αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν αυτό που περιμένουμε όλοι με τη νέα διοίκηση, δηλαδή να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της πολιτικής τους στα ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στο θέμα των Σκοπίων, όπου αδικούν την Ελλάδα και βλάπτουν την αλήθεια, τόσο του ιστορικού, όσο και του ενεστώτα χρόνου.
Αυτό που ξέρω, όμως, είναι –και με αυτό κλείνω, συνδέοντας έτσι τη συζήτηση αυτή με τη σημερινή επικαιρότητα- ότι η εκλογή του νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί ακριβώς μια νίκη του σεβασμού της διαφορετικότητας και της πολυφυλετικότητας απέναντι σε αντιδραστικές και συντηρητικές νοοτροπίες του παρελθόντος.
Δικαιούμεθα, λοιπόν, ως Έλληνες πολίτες και ως πολίτες του κόσμου να περιμένουμε το καλύτερο. Και το ευχόμαστε. Ευχαριστώ πολύ.