Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νομίζω ότι η σημασία της σημερινής ημέρας και του εορτασμού της ημέρας αυτής –αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη φορά στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο- είναι κάτι που πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμίσουμε. Και πρέπει να το υπογραμμίσουμε και να το εξηγήσουμε, θα έλεγα, στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στην ελληνική κοινή γνώμη, διότι τουλάχιστον στο παρελθόν –κακώς κατ’ εμέ- υπήρχε η αίσθηση ότι τέτοιου είδους γεγονότα και τέτοιου είδους διαδικασίες γίνονται περισσότερο προς τέρψη των Ελλήνων Βουλευτών και των Ελληνίδων και πολύ λιγότερο για να ανταποκριθούμε σε θέματα ουσίας.
Θα ξεκαθαρίσω, λοιπόν, από την αρχή ότι αυτή η διαδικασία που αφορά τη συμμετοχή της Ελλάδος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Μεσογείου, αλλά και των άλλων μεσογειακών ή παραμεσογειακών κρατών, είναι μια διαδικασία ουσίας. Και θα επιχειρήσω να εξηγήσω το αυτονόητο νομίζω για το σύνολο των συναδέλφων μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας, το οποίο συνίσταται στο εξής. Σε μία εποχή, όπου η λεκάνη της Μεσογείου εξακολουθεί να αποτελεί θέατρο εντάσεων και πολεμικών συγκρούσεων, είτε διακρατικών, είτε εσωτερικών σε ορισμένα κράτη, όπως για παράδειγμα η Αλγερία –και θα επανέλθω σ’ αυτό- ή άλλες χώρες των Βαλκανίων, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να αναζητούμε φόρα, πεδία, πάνω στα οποία να επιχειρούμε αυτό στο οποίο αναφέρθηκε πριν από λίγο η κυρία Παπαδημητρίου. Να επιχειρούμε μέσα από τη συνύπαρξη κοινοβουλευτικών παραγόντων, προσέγγιση, αλληλοκατανόηση και κυρίως κατοχύρωση της συνύπαρξης, της ανοχής, του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Όλα αυτά, αν τα αθροίσουμε, δίνουν μια λέξη, τη λέξη ειρήνη. Και έχει πολύ μεγάλη σημασία να το επιδιώξουμε και να το πετύχουμε, μέσα από αυτές τις συνθήκες αυτό, στη λεκάνη της Μεσογείου. Γιατί; Διότι αν ανατρέξουμε στην ιστορία των λαών της Μεσογείου, θα δούμε ότι η Μεσόγειος υπήρξε μια λεκάνη, ένα θέατρο, συγκρούσεων επιθετικών και αμυντικών πολέμων. Θα λέγαμε με τη σημερινή έννοια και ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων, κατά καιρούς. Από την άλλη, όμως, η Μεσόγειος υπήρξε και είναι, ένας χώρος διακίνησης πολιτισμού, ένας χώρος, όπου ζυμώνονται παραδόσεις, διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες, ήθη και έθιμα. Διαφορετικές αποκλίνουσες, αλλά και συγκλίνουσες ιστορικές εμπειρίες.
Αυτό που είναι το ιδιαίτερα –επιτρέψτε μου να πω- ενδιαφέρον είναι ότι γύρω από το τραπέζι, ή καλύτερα στην Αίθουσα αυτής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, προσέρχονται εκπρόσωποι από Εθνικά Κοινοβούλια χωρών που είτε δοκιμάστηκαν στο εγγύτερο παρελθόν, είτε δοκιμάζονται ακόμη από ισχυρές εντάσεις. Αναφέρω, για παράδειγμα, την Αλγερία, η οποία παρόλο που είναι σε ύφεση, εξακολουθεί να βιώνει εντάσεις, που θυμίζουν εμφύλιο πόλεμο, στο εσωτερικό της. Σας θυμίζω ότι πριν από λίγα χρόνια η τεράστια διαμάχη μεταξύ του Λαϊκού Αλγερινού Κράτους και του Ρεπουμπλικανικού Αλγερινού Κράτους, που συνεχίζει την παράδοση της επανάστασης Μπουμεντιέν, με το μέτωπο των Φονταμενταλιστών, το FIS, δημιούργησε συνθήκες που συσσώρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ενώ οδήγησε πάνω από πέντε εκατομμύρια διανοούμενους της Αλγερίας να εκπατριστούν.
Αναφέρω ακόμη την τραυματική εμπειρία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που δεν έχει βρει ακόμη το βηματισμό της, τη σύγκρουση Ισραήλ και Αράβων, η οποία διαιωνίζει το παλαιστινιακό πρόβλημα που το ζήσαμε σε μια ιδιαίτερη ένταση, η οποία αφορούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα στα θέματα της Λωρίδας της Γάζας πριν από λίγο καιρό, τα προβλήματα που παρατηρούνται στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της πάλαι ποτέ κραταιάς Γιουγκοσλαβικής Συνομοσπονδίας, αλλά και τα προβλήματα που υπάρχουν στην περιφέρειά μας, κυρίες και κύριοι και αποτελούν προβλήματα εθνικού ενδιαφέροντος της Ελλάδος και του ελληνισμού, όπως την Κύπρο και το κυπριακό. Να θυμίσουμε ότι το βόρειο τμήμα της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει κατεχόμενο από το 1974 ως αποτέλεσμα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής.
Να θυμίσουμε επίσης, την πρωτοφανή για τον 21ο αιώνα αδιαλλαξία που επιδεικνύει το εθνικιστικό καθεστώς της γειτονικής μας Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, δυναμιτίζοντας το κλίμα καλής διμερούς, αλλά και ευρύτερα διαβαλκανικής συνεργασίας στην περιοχή.
Οι Βουλευτές λοιπόν, οι Κοινοβουλευτικοί όλων αυτών των χωρών, έχουμε πολλά πράγματα να πούμε μεταξύ μας, έχουμε πολλές διαφορές να αφήσουμε στην άκρη και έχουμε να δουλέψουμε πολύ σκληρά και να προσπαθήσουμε, για να διαμορφώσουμε συνθήκες και πεδία σύγκλισης.
Θεωρώ, λοιπόν, κατά τούτο ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο -με πρωτεργάτιδα την Αντιπρόεδρο, την κυρία Έλσα Παπαδημητρίου, που ξέρει ότι την σεβόμαστε και την αγαπούμε όχι από αβρότητα, αλλά από ουσιαστικά συναισθήματα- έχει ιδιαίτερη βαρύτητα ότι υπήρξε πρωτοπόρο σε αυτή τη διαδικασία. Ναι, συμβάλλαμε στο να ανοίξουμε δρόμους συνύπαρξης και διαλόγου, ανοχής στη διαφορετικότητα και μάλιστα σε μια εποχή, που ξέρετε ότι στις παγκόσμιες ελίτ έχουν διαμορφωθεί συγκεκριμένες αντιλήψεις για τον περίφημο πόλεμο και για τη σύγκρουση των πολιτισμών. Εκεί που κάποιοι, λοιπόν, διαβλέπουν συνθήκες σύγκρουσης πολιτισμών, πολιτισμών που κινούνται γύρω από θρησκευτικά δόγματα, εμείς επιχειρούμε μαζί με τους υπολοίπους μεσογειακούς λαούς να βρούμε την κοινή διάλεκτο της προσέγγισης, της ειρηνικής συνύπαρξης, του σεβασμού στην διαφορετικότητα και –επιτρέψτε μου να πω- της εναρμόνισης των κοινών πόθων και της κοινής προσδοκίας για ειρήνη και δημιουργική συνεργασία.
Τώρα εναπόκειται σε εμάς να προωθήσουμε έτι περαιτέρω αυτή την προσπάθεια. Είμαι βέβαιος, κυρία Παπαδημητρίου, ότι στο δρόμο που ανοίξατε θα πορευθούν και άλλοι συνάδελφοι, τόσο από το Ελληνικό Εθνικό Κοινοβούλιο, όσο και από τα άλλα κοινοβούλια. Θα περιμένουμε με υψηλές προσδοκίες να δούμε τα αποτελέσματα της περαιτέρω συνεργασίας. Αυτό που μπορούμε σήμερα να ευχηθούμε, μια και έχουμε την έναρξη, για πρώτη φορά, του εορτασμού της 21ης Μαρτίου, είναι ότι κάθε χρόνο που θα επαναλαμβάνεται αυτή η σημαντική διαδικασία να έχουμε εμπλουτίσει το ενεργητικό μας με ουσιαστικότερη συμβολή σε αυτή την τόσο σημαντική προσπάθεια.
Σας ευχαριστώ και προσθέτω και πάλι τα δικά μου συγχαρητήρια.