Κατ’ αρχήν, θα ήθελα να παρακαλέσω, έτσι απλά, ανθρώπινα, συναδελφικά, τους αγαπητούς συναδέλφους της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να ρίξουμε τους τόνους. Τα θέματα που συζητούμε εδώ είναι μεγάλης εθνικής σοβαρότητας και κατά συνέπεια οι υψηλοί τόνοι, όχι μόνο αδικούν τα θέματα αυτά, αλλά αδικούν όλους μας, αδικούν και το κλίμα σωστού δημοσίου διαλόγου που πρέπει να επικρατεί σε αυτήν την Αίθουσα, για να οδηγούμεθα σε χρήσιμα συμπεράσματα και σε χρήσιμο έργο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το υπό συζήτηση νομοσχέδιο είναι ένα πολύ θετικό νομοσχέδιο. Ρυθμίζει εκκρεμότητες πολλών δεκαετιών, εκκρεμότητες που αφορούν ζητήματα προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Οι ρυθμίσεις που εμπεριέχονται στο νομοσχέδιο αποκαθιστούν το αίσθημα του δικαίου.
Δεν θα μείνω στα ζητήματα αυτά, γιατί νομίζω ότι τόσο οι Εισηγητές, όσο και οι Αγορητές και από το Κόμμα της Συμπολίτευσης και από τα υπόλοιπα Κόμματα, ακόμη και από τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης, με διάθεση κριτικής, δεν απέφυγαν να σημειώσουν το θετικό χαρακτήρα πολλών ρυθμίσεων. Δεν θα τις επαναλάβω, λοιπόν, απλώς θα στεγάσω όλο αυτό το οικοδόμημα πάνω από ένα σχόλιο ότι –επαναλαμβάνω- αποκαθιστούν το αίσθημα δικαίου, λύνουν εκκρεμότητες δεκαετιών.
Τώρα, στα πλαίσια αυτής της συζήτησης έχουν θιγεί και άλλα ζητήματα και μάλιστα από ορισμένες πλευρές τέθηκαν με τρόπο εκρηκτικό και καταγγελτικό. Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους, άκουσα από μία πτέρυγα της Βουλής, από έγκριτο συνάδελφο, ότι η χώρα δεν απειλείται. Πρέπει να σας πω ότι δεν είμαι υπέρ μιας φοβικής Ελλάδας. Όχι. Η Ελλάδα είναι μια ισχυρή χώρα, μια δημοκρατική χώρα, αποτελεί φάρο δημοκρατίας και προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων στο νότιο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου, είναι μία χώρα με σπουδαία παράδοση σε θέματα κοινωνικής δημοκρατίας, σε θέματα πολιτικής δημοκρατίας, αλλά ακούστε, στα σύγχρονα κράτη όλων των άλλων προηγείται η πολιτική σε θέματα πολιτικής ασφάλειας, είτε στα κράτη πέραν του Ατλαντικού, είτε στα ευρωπαϊκά κράτη.
Η Ελλάδα, δυστυχώς, όχι ευτυχώς, έχει ένα γείτονά της στα ανατολικά, ο οποίος γείτονάς της –και ομιλώ για την Τουρκία- θέτει ζητήματα επεκτατισμού σε βάρος της. Με επίσημα κείμενα, με επίσημες διακηρύξεις, με το casus beli, το οποίο έχει κηρυχθεί και είναι σε πλήρη ισχύ από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση, η Τουρκία θέτει ζήτημα κυριαρχικών δικαιωμάτων σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Για να μην λέμε, αν υπάρχουν απειλές, από πού προέρχονται οι απειλές, έχουμε σύνδρομο απειλής. Όχι. Δεν μιλάει κανείς, ούτε για μία φοβική Ελλάδα, ούτε για μία Ελλάδα που διακατέχεται από σύνδρομο καταδίωξης. Όχι. Μιλάμε για επίσημα κείμενα, μιλάμε για επίσημες διακηρύξεις.
Κατά συνέπεια η χώρα μας, ο ελληνισμός δεν υπήρξε ποτέ φορέας ιμπεριαλισμού σε βάρος άλλων λαών. Μόνο για λόγους αμυντικούς χρειάζεται και εξοπλισμούς και σοβαρές Ένοπλες Δυνάμεις. Οι εξοπλισμοί, όμως, δεν αρκούν. Το έμψυχο δυναμικό είναι αυτό που προσδιορίζει την ποιότητα, αλλά και την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι πολύ σημαντικό ότι αυτό το σχέδιο νόμου δίνει απάντηση σε προβλήματα ζητημάτων του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, προβλήματα που για πολλά χρόνια είχαν μείνει μετέωρα.
Επίσης, είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι αυτό το νομοσχέδιο έρχεται να λύσει χρονίζοντα ζητήματα εδώ και πολλών δεκαετιών οικογενειών, θυμάτων, τραυματιών, πολεμιστών κατά την τουρκική εισβολή του Αττίλα το 1974 στην ανεξάρτητη και κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία.
Είναι προς τιμή του Υπουργού Αμύνης, Βαγγέλη Μεϊμαράκη ότι μετά από πολλές δεκαετίες ξέμπλεξε αυτό το κουβάρι. Γιατί μιλάμε για ένα κουβάρι που η ιστορία δημιούργησε. Άργησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα. Είχαμε οικογένειες πολεμιστών εναντίον των Τούρκων εισβολέων που δεν έβλεπαν να αναγνωρίζεται η προσφορά και η θυσία των δικών τους ανθρώπων. Ξέρετε γιατί; Διότι η ιστορία αυτή ενεπλάκη, δυστυχώς, με την υπόθεση του προδοτικού πραξικοπήματος της ομάδας Γκιζίκη-Ιωαννίδη, σε βάρος του νομίμου Προέδρου της ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας, του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Έπρεπε, λοιπόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις κάποτε να δώσουν απάντηση σ’ αυτό το θέμα. Αποτελούσε όνειδος για την ελληνική πολιτεία, να μην τιμούμε, να μην δίνουμε απαντήσεις στα αιτήματα ανθρώπων που πολέμησαν για να μείνει η Κύπρος ελεύθερη, για να μην προχωρήσουν τα στρατεύματα εισβολής και κατοχής του βάρβαρου Τούρκου Αττίλα. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό ότι δίνεται απάντηση στα ζητήματα αυτά.
Άκουσα πριν από λίγο τον κ. Καρχιμάκη -και λυπάμαι ιδιαίτερα γιατί ο κ. Καρχιμάκης είχε δάσκαλο για πολλά χρόνια και ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα κοντά σε ένα μεγάλο πολιτικό, τον Ανδρέα Παπανδρέου- και λυπάμαι γιατί τόσο εύκολα ήρθε να υιοθετήσει κατηγορίες αναφερόμενος ούτε καν σε υπάρχουσες συμβάσεις, αλλά σε προθέσεις, κατά τη δική του κρίση και κατά τις δικές τους εικοτολογίες, σε προθέσεις σύναψης συμβάσεων.
Ας είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Εγώ δεν θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά. Δεν είμαι υπέρ της άποψης ότι πρέπει να πετάμε τη λάσπη στον ανεμιστήρα, ή ότι πρέπει να εκτοξεύουμε τη λάσπη ο ένας εναντίον του άλλου. Ήδη είναι βαρύ το κλίμα για το δημόσιο βίο της χώρας, μην το επιβαρύνουμε περισσότερο με ανεύθυνες και επιπόλαιες κατηγορίες.
Θα θυμίσω όμως, ένα γεγονός. Ο κ. Σμπόκος, που υπήρξε Βουλευτής σ’ αυτό το Κοινοβούλιο -και ευχαριστώ τον κ. Παυλίδη που είχε την καλοσύνη να μας το θυμίσει- δεν βγήκε….
….δεν βγήκε από τους συνδυασμούς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με πρωτοβουλία του κ. Μεϊμαράκη, ούτε γιατί ήταν διευθυντής εξοπλισμών επί των ημερών της Νέας Δημοκρατίας και επί των ημερών υπουργίας του κ. Μεϊμαράκη. Σε άλλες κυβερνήσεις ήταν στέλεχος, σε άλλα κόμματα ήταν μέλος της κεντρικής επιτροπής και άλλες υπουργικές ηγεσίες επί των ημερών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον είχαν τοποθετήσει σ’ αυτήν την υπεύθυνη θέση, με όλα τα συμπαρομαρτούντα και όλες τις έρπουσες φημολογίες και τους ψιθύρους μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., στην Χαριλάου Τρικούπη. Η ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον έβγαλε από τους συνδυασμούς και δεν τον κατέβασε υποψήφιο. Ας είμαστε, περισσότερο προσεκτικοί.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας θυμίσω ότι τους λίγους μήνες που αρχίσαμε να κυβερνούμε τη χώρα, μετά τις εκλογές του Μαρτίου του 2004, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με ορόσημο τον Αύγουστο που διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ήταν δεμένη χειροπόδαρα από τις συμβάσεις και τις συμβατικές υποχρεώσεις που αρκετά χρόνια πριν είχαν συνάψει, διαπραγματευθεί και υπογράψει οι κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η παραμικρή αλλαγή θα οδηγούσε στο να τινάξουμε στον αέρα τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων της χώρας.
Λοιπόν, θα ερχόμαστε σε αυτήν την Αίθουσα και θα συζητούμε τα αυτονόητα;
Είμαι πολύ καχύποπτος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προς τους εύκολους εισαγγελείς, τους εύκολους δημοσίους κατηγόρους και τους εύκολους τιμητές του δημοσίου βίου και του πολιτικού κόσμου της χώρας. Σας θυμίζω -και ενεργοποιώ τη μνήμη σας- ότι η αποφορά και η δυσοσμία των τελευταίων ημερών, που πνίγει τον ελληνικό λαό, δεν προέρχεται από το Κοινοβούλιο αλλά από άλλους χώρους εξωπολιτικούς, που αφορούν δυστυχώς μία μερίδα –μικρή, θέλω να πιστεύω- των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας στην Ελλάδα.
Ας κρατήσουμε την τιμή και την υπόληψη του πολιτικού κόσμου υψηλά. Και εγώ ενοχλούμαι, όταν βλέπω στις εφημερίδες να γράφονται αυτά για το σκάνδαλο και τις καταγγελίες που γίνονται στη Γερμανική Bundestag -την ομοσπονδιακή Βουλή- για τα θέματα της Siemens. Πρέπει να χυθεί άπλετο φως. Είναι καθήκον όλου του πολιτικού κόσμου της χώρας. Δεν μπορούν να υπάρχουν κηλίδες και σκιές για τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος. Και αν υπήρξαν κάποιοι που έβαλαν το χέρι στο μέλι, αυτό το χέρι και αυτό το δάχτυλο να κοπεί. Δεν οφείλουμε, όμως, τίποτα όλοι να σηκώνουμε αυτό το Κυλώνειο Άγος. Το θέμα πρέπει να ξεκαθαριστεί. Και τονίζω τη σημασία των δηλώσεων και των λόγων του Υπουργού Αμύνης κ. Μεϊμαράκη στην αναφορά που έκανε στο συγκεκριμένο θέμα.
Με αυτήν τη συλλογιστική, σας καλώ να ψηφίσουμε και να στηρίξουμε ένα πολύ θετικό νομοσχέδιο, το οποίο αποκαθιστά ζητήματα και εκκρεμότητες δεκαετιών στο χώρο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ευχαριστώ πολύ.