Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γιορτάζουμε σήμερα μια διπλή επέτειο. Είναι η κατεξοχήν επέτειος των αντιφατικών συναισθημάτων. Οι μνήμες ενεργοποιούν συναισθήματα αλληλοσυγκρουόμενα. Είναι το αίσθημα της ανακούφισης, γιατί τριανταπέντε χρόνια πίσω αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα, μετά την εθνική και κοινωνική περιπέτεια της πατρίδος, στην οποία μας οδήγησε η επτάχρονη δικτατορία. Αυτή, όμως, η ανακούφιση που διαπιστώνεται διαχρονικά, διϊστορικά από τότε δηλητηριάστηκε και εξακολουθεί να δηλητηριάζεται από την οδύνη της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής.
Αυτά που έγιναν σε εκείνο το δεκαήμερο –εννιά περίπου μέρες χωρίζουν τα μεν από τα δε- έμειναν ανεξίτηλα στην εθνική μνήμη από τότε μέχρι σήμερα. Ας τα διεξέλθουμε πολύ γρήγορα.
Στο πρώτο σκέλος των γεγονότων τα γεγονότα του ολέθρου, του δηλητηρίου της ιστορίας. Εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή επί τριάντα πέντε χρόνια. Είπε σωστά ο Αρχηγός του ελληνικού κράτους, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας πως τριάντα πέντε χρόνια είναι πολλά για την παγκόσμιο έννομο τάξη. Τριάντα πέντε χρόνια είναι πολλά για τα ανθρωπιστικά ιδεώδη πάνω στα οποία βασίστηκε η υλοποίηση του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Τριάντα πέντε χρόνια αποτελούν οδυνηρή πρόκληση ντροπής για ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από τότε μέχρι σήμερα είναι δεδομένες οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, γιατί επιτρέψαμε όλοι στο όνομα κάποιων διπλωματικών προτεραιοτήτων που μας συνιστούσαν οι ισχυροί αυτού του κόσμου να διολισθήσει το κυπριακό από πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής σε ένα πρόβλημα συνεννόησης δύο κοινοτήτων.
Μα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία από όλους μας ότι αν η Κύπρος δεν ήταν στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας και ήταν, ας πούμε, δίπλα στο βράχο του Γιβραλτάρ, δεν θα είχε βρεθεί λύση μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, μία λύση που επιζητούν οι φιλήσυχοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και από τη μια και από την άλλη πλευρά; Υπάρχει κάποιος καλόπιστος πολίτης του κόσμου που να αμφιβάλει ότι το πρόβλημα στην Κύπρο είναι η συνεχιζόμενη κατοχή, η παρουσία των στρατευμάτων κατοχής της Τουρκίας, που εξακολουθούν να είναι εκεί επί τριάντα πέντε συναπτά έτη, κατέχοντας το βόρειο τμήμα της ενιαίας, ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι μέλος ισότιμο στην ευρωπαϊκή οικογένεια;
Και όμως, είναι μεγάλες οι ευθύνες και του ελληνικού και του κυπριακού πολιτικού συστήματος και πρέπει το κυπριακό να το επαναφέρουμε με κάθε δυνατή προσπάθεια και κάθε δυνατή θυσία στο πεδίο που το έθεσαν τα γεγονότα και η ιστορία, υπόθεση εισβολής και κατοχής και όχι υπόθεση συνεννόησης δύο κοινοτήτων.
Όπως είπα πριν, είναι αυτονόητο ότι οι δυο κοινότητες θέλουν να ζήσουν σε συνθήκες ισοτιμίας, ισονομίας, ειρήνης, προόδου, δημιουργίας. Άλλος δεν τους αφήνει να το πράξουν στην πράξη.
Εννοείται –μιλάμε για το αυτονόητο για την Ευρωπαϊκή Ένωση- ότι η συνεχιζόμενη κατοχή αποτελεί γεγονός ντροπής μοναδικό στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο, γεγονός ντροπής που κηλιδώνει τη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών. Και επιτρέψτε μου να πω ότι για μένα αποτελεί διπλή ντροπή -και συγχωρέστε με, κύριε Πρόεδρε, γιατί μεταχειρίζομαι φορτισμένες φράσεις, αλλά το εννοώ- η απάντηση που έδωσε πριν από λίγες ώρες στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Προεδρεύων του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Σουηδός Υπουργός κ. Καρλ Μπιλτ, όταν του ζήτησαν να πάρει θέσει Ευρωβουλευτές, μέλη του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το θέμα της συνεχιζόμενης κατοχής. Είπε πως είναι μια ιστορία για την οποία ευθύνεται η τότε «Χούντα των Αθηνών».
Βεβαίως, έχει ιστορικές ευθύνες η τότε Χούντα των Αθηνών, γιατί δεν έλαβε υπόψη τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και το πλαίσιο δημιουργίας των εγγυητριών δυνάμεων για την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή τις ιδρυτικές συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως, από την άλλη πλευρά η συνταγματική τάξη στο νησί αποκαταστάθηκε ταχύτατα μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες με την επιστροφή του δημοκρατικά εκλεγμένου τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Η Τουρκία έγραψε στα παλαιότερα υποδήματά της όλα τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το ίδιο το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το ίδιο το πλαίσιο των συμφωνιών ιδρύσεως και εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και συνεχίζει κατά τρόπο απροκάλυπτο, προκλητικό, επαίσχυντο τα τετελεσμένα της κατοχής.
Όπερ έδει δείξαι, λοιπόν, για το πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Να ξαναφέρουμε το κυπριακό στη σωστή του διάσταση, πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής.
Μίλησα πριν για τα ανάμικτα συναισθήματα αυτού του δύσκολου δεκαημέρου του Ιουλίου. Τα αισθήματα της οδύνης εναλλάσσονται με τα αισθήματα της ανακούφισης. Η οξυγόνωση του δημοκρατικού φρονήματος του ελληνικού λαού.
Αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία και επί τριάντα πέντε χρόνια, όπως πολύ σωστά σημείωσε πριν από λίγο ο Πρόεδρος του ελληνικού Κοινοβουλίου Δημήτρης Σιούφας, ο λαός μας απολαμβάνει την πλέον αδιατάρακτη και ανέφελη δημοκρατική περίοδο. Όχι γιατί δεν υπάρχουν προβλήματα. Προβλήματα υπάρχουν και στο πεδίο των πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά –επιτρέψτε μου να πω- και στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων. Έχουμε τεράστια ελλείμματα κοινωνικής δημοκρατίας στην Ελλάδα και αυτό μας αφορά όλους. Πλήττει κυρίως τις αδύνατες εισοδηματικά τάξεις.
Όμως, ουδείς δύναται να αμφισβητήσει ότι αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια, πλέον του ενός τρίτου του αιώνος, ο τόπος και ο λαός μας απολαμβάνουν ένα καθεστώς και μια περίοδο δημοκρατικής διακυβέρνησης παρόμοια με την οποία ο τόπος δεν απήλαυσε μέχρι σήμερα.
Στις μέρες που μιλάμε –και κλείνω, κύριε Πρόεδρε- μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του πολιτικού συστήματος, ένα γεγονός που ρίχνει βαριά τη σκιά του και θαμπώνει την εικόνα του πολιτικού κόσμου στα μάτια του Έλληνα και της Ελληνίδας είναι οι αδιαφανείς σχέσεις, οι εμφανιζόμενες ως αδιαφανείς σχέσεις μεταξύ μερίδας του κεφαλαίου και του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Το θέμα της SIEMENS ανήκει εκεί. Θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως μία διάσταση αυτού του πελώριου προβλήματος διαπλοκής, το οποίο δεν αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου, αφορά οπωσδήποτε μέρος του και είμαστε υποχρεωμένοι να το ξεκαθαρίσουμε.
Δεν αντέχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν αντέχει το δημοκρατικό πολίτευμα σε άλλες σκιές. Η εκκαθάριση της υποθέσεως αυτής αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, προϋπόθεση επιβίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα. Γιατί; Διότι επιτείνει κατά τέτοιο βαθμό την κρίση της ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης ώστε δημιουργεί άμεσο πρόβλημα αξιοπιστίας των πολιτικών στα μάτια του ελληνικού λαού.
Οφείλουμε φόρο τιμής σε όσους έδωσαν τη ζωή τους, την καριέρα τους, τον προσωπικό τους χρόνο, χρόνο πολύτιμο από την οικογενειακή τους ζωή, για να στεριώσει η δημοκρατία στην Ελλάδα.
Και επιμένω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι αυτές οι επέτειοι δεν είναι μόνο επέτειοι ιστορικής μνήμης και ιστορικών γεγονότων, είναι επέτειοι ενεργοποίησης όλων ημών για να δούμε τι θα κάνουμε για το σήμερα και για το αύριο.
Ευχαριστώ πολύ.