Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 έδωσαν μια νέα Κυβέρνηση στη χώρα με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Τα πρώτα δείγματα γραφής της Κυβέρνησης αυτής δεν είναι αντιπροσωπευτικά, γιατί αφορούν περισσότερο στις εντυπώσεις, παρά σε θέματα ουσίας.

   Και μπορεί μεν – όπως δείχνουν οι πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις – η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να εκφράζει κατ’ αρχήν, την ικανοποίησή της, γιατί θα μειωθούν τα κρατικά αυτοκίνητα και θα… συρρικνωθούν τα κυβικά τους !... Το στοίχημα όμως της κυβέρνησης δε θα κριθεί εκεί. Θα κριθεί σε ζητήματα ουσίας, που αναδεικνύει η ίδια η καθημερινότητα.

   Πρώτο τέτοιο ζήτημα, ανάμεσα στα άλλα, είναι η κρίση που έχει ξεσπάσει στο λιμάνι του Πειραιά, στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Εκεί το ΠΑΣΟΚ «έσπειρε ανέμους» προεκλογικά και τώρα «θερίζει θύελλες». Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους :

Λίγο πριν τις εκλογές κομματικοί εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ ανεβοκατέβαιναν στο λιμάνι, για να ενθαρρύνουν τις κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών εναντίον της εφαρμογής της σύμβασης με τη Κινεζική COSCO , η οποία – όπως είναι γνωστό – έχει επικυρωθεί από τη Βουλή και από την 1 Οκτωβρίου 2009 έχει προβλεφθεί να αρχίσει η εφαρμογή της. «Ψηφίστε το ΠΑΣΟΚ και εμείς δεσμευόμαστε ότι θα επαναδιαπραγματευθούμε  τη σύμβαση με τους Κινέζους», έλεγαν χαρακτηριστικά τα στελέχη του κινήματος του κυρίου Γ. Παπανδρέου, από τη βολική θέση των εκπροσώπων της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης .

   Σήμερα ως νέα κυβέρνηση του τόπου έχουν εγκλωβιστεί στις προεκλογικές τους υποσχέσεις και στην ακατάσχετη πολιτική δημαγωγία, που χαρακτηρίζει τη στάση τους.

   Η ζημιά που προκαλείται στον τόπο είναι τεράστια  και καλύπτει πολλά επίπεδα.

   Η Οικονομία δέχεται ένα ισχυρότατο πλήγμα από εκατοντάδες χιλιάδες τόνους εμπορευμάτων που έχουν μπλοκαριστεί στο λιμάνι και δε μπορούν να διακινηθούν.

Παράλληλα, η Ελλάδα ως αντισυμβαλλόμενη χώρα με τους Κινέζους δείχνει ότι γράφει στα παλαιότερα υποδήματά της τις συμβατικές της υποχρεώσεις και στέλνει αρνητικά μηνύματα σε όλο τον κόσμο , αποθαρρύνοντας τις ξένες επενδύσεις. Και το λιμάνι του Πειραιά, πύλη εισόδου από το εξωτερικό προς τη χώρα μας, αλλά και προς την υπόλοιπη Ευρώπη, ακολουθεί με ταχύτερους ρυθμούς τον κατήφορο της συρρίκνωσης και της απαξίωσης .

   Μακάρι, όταν θα διαβάζονται απ’ τους αναγνώστες αυτές οι γραμμές, το ως άνω πολύ σοβαρό πρόβλημα να έχει βρει τη λύση του.

    Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι, ανεξάρτητα με το αν η νέα κυβέρνηση δικαιούται μία περίοδο ανοχής ή όχι, τα προβλήματα της καθημερινής ζωής είναι τόσο οξυμένα που «η περίοδος του μέλιτος», αντί για μήνες, θα διαρκέσει μάλλον μόνο λίγες ημέρες.

    Την ίδια στιγμή , η Ν.Δ. επιχειρεί να βγει σταδιακά από την πολύ δυσάρεστη θέση, στην οποία την τοποθέτησε το αποτέλεσμα της 4ης Οκτωβρίου. Επρόκειτο για μία συντριπτική ήττα, προηγούμενη της οποίας δεν υπάρχει , σε αυτήν την έκταση και σε αυτό το βαθμό, από την ίδρυση του κόμματος το 1974 μέχρι και τις μέρες μας .

    Η έκταση της ήττας αποτυπώνεται μεταξύ των άλλων και στο γεγονός ότι, ενώ – συνολικά κρινόμενη – η πολιτική της Ν.Δ. στα 5 χρόνια που κυβέρνησε, απέβη θετική για τον τόπο, υπήρξαν μηνύματα εξ’ ολοκλήρου  λανθασμένα, που εστάλησαν προς διαφορετικές πλευρές του κοινωνικού σώματος που προκάλεσαν βαρύτατο εκλογικό κόστος στη Ν.Δ.

    Έτσι, για παράδειγμα η Ν.Δ. υπέστη βαριά ήττα στη Δυτική Αθήνα (Περιστέρι, Αιγάλεω, Ίλιον κλπ), όπου ζουν κυρίως μισθοσυντήρητες οικογένειες , με τα ποσοστά της να συρρικνώνονται στα επίπεδα του 22 έως 24%. Ενώ έχασε ταυτόχρονα, από 8 έως 11 ποσοστιαίες μονάδες από τη δύναμη της και στις μεσοαστικές περιοχές της Β Αθηνών ( Κηφισιά, Γλυφάδα κλπ. ), όπου διαμένουν, κυρίως, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες, έμποροι κλπ.

    Κατά συνέπεια στο δρόμο προς το Συνέδριο της , η Ν.Δ. έχει πολλά να διερευνήσει, και για πολλά να προβληματιστεί, αν θέλει πραγματικά να ξαναβρεί τη σχέση εμπιστοσύνης που είχε οικοδομήσει στο παρελθόν με ευρύτερα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.

     Γι’ αυτό και είμαι από τους πρώτους (τουλάχιστον στις συνεδριάσεις της οργανωτικής επιτροπής του Συνεδρίου,  ο πρώτος ….) που επέμεινα με κάθε τρόπο ότι το Συνέδριο  της Ν.Δ. πρέπει να γίνει με ανοιχτή διαδικασία και ο επόμενος αρχηγός της να βγει μέσα από την ψήφο της εκλογικής βάσης του κόμματος. Δηλαδή να προσέλθουν στην κάλπη όλα τα μέλη , οι οπαδοί και οι φίλοι της Ν.Δ. που το επιθυμούν.

     Μόνον έτσι θα έχει ο νέος αρχηγός του κόμματος το μέγιστο δυνατό βαθμό πολιτικής νομιμοποίησης και η Ν.Δ. θα μπορέσει να προσελκύσει εκ νέου στις τάξεις της  τους οπαδούς της , που απογοητεύτηκαν τα τελευταία χρόνια και της γύρισαν την πλάτη.

     Η συζήτηση αυτή δεν είναι διαδικαστική, ούτε αφορά σε ζητήματα κομματικής γραφειοκρατίας. Θίγει ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό και αναδεικνύει τη Ν.Δ. ως το πρώτο κόμμα στην Ελλάδα, που επιχειρεί κάτι τέτοιο. Εφόσον στο ΠΑΣΟΚ η προσφυγή στην εκλογική του βάση και οι σχετικές ψηφοφορίες έγιναν «κατόπιν εορτής».

    Δηλαδή, πρώτα ο κ. Γ. Παπανδρέου «πήρε το δαχτυλίδι της  διαδοχής», από τον κ. Κ. Σημίτη και ύστερα προσέφυγε στην κάλπη για να επαναβεβαιώσει την αρχηγία του, ως μοναδικός υποψήφιος. Έπρεπε να μεσολαβήσει δε, η δεύτερη ήττα του Σεπτεμβρίου του 2007 και να ακολουθήσει η αμφισβήτηση του Γ. Παπανδρέου  από το Ε. Βενιζέλο, για να υποχρεωθεί ο σημερινός πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δρομολογήσει μια διαδικασία εκλογής από τη βάση, αυτή τη φορά με 3 υποψηφίους .

     Σε κάθε περίπτωση η Ν.Δ. θα βρει γρήγορα το δρόμο της, κάνοντας σκληρή και ειλικρινή αυτοκριτική για τα αίτια που την οδήγησαν στην πρόσφατη βαριά ήττα της 4ης Οκτωβρίου.  Και ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της, μέσα από το οποίο ως μια δυναμική αλλά και αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση, θα μπορέσει να υποδείξει, σε ορατό χρόνο και πάλι την προοπτική επιστροφής της  στη διακυβέρνηση του τόπου.