Η συμπλήρωση 100 ημερών από το σχηματισμό της Κυβέρνησης του κ. Γ. Παπανδρέου δίνει την ευκαιρία για μία χρήσιμη ανασκόπηση του έργου της Κυβέρνησης, σε αυτούς τους τρεις πρώτους μήνες και για τη εξαγωγή των απαραίτητων συμπερασμάτων.

  Θα ξεκινήσω με μία γενική διαπίστωση :

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, πήρε μία ισχυρή λαϊκή εντολή. Γι’ αυτό και στο ξεκίνημά της υπήρξε Κυβέρνηση αυξημένων προσδοκιών, ανεξάρτητα με το αν ψήφισε κανείς ΠΑΣΟΚ ή όχι.

  Είναι, μάλλον, πρωτοφανές το γεγονός ότι 100 μέρες μετά, όλα δείχνουν ότι τα μεγάλα αποθέματα εμπιστοσύνης, που είχε εξασφαλίσει η Κυβέρνηση στην αφετηρία της, αρχίζουν και εξαντλούνται, με ρυθμούς καταιγιστικούς.

  Κάθε καλόπιστος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι έχουμε μία Κυβέρνηση, που πορεύεται χωρίς πρόγραμμα. Με κραυγαλέα έλλειψη συντονισμού. Με συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ των στελεχών της. Με παλινωδίες και πελώριες αντιφάσεις στις αποφάσεις που λαμβάνονται.

   Όλα αυτά δεν είναι επινοήσεις ή ισχυρισμοί της Αντιπολίτευσης. Πριν απ’  όλα και πάνω απ’ όλα, ομολογούνται ανοικτά από τα ίδια τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

  Τα ίδια τα γεγονότα πολλές φορές ξεπερνάνε, κατά πολύ και την πιο συγκροτημένη και τεκμηριωμένη ανάλυση : την ώρα, που ο Πρωθυπουργός μιλούσε για 4 ολόκληρες ώρες στους δημοσιογράφους, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να εξωραΐσει την εικόνα της Κυβέρνησης γι’ αυτούς τους 3 μήνες, εκδηλωνόταν μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ένα εντονότατο ρεύμα αμφισβήτησης, σε βάρος της ηγεσίας και της ηγετικής ομάδας.

   Η πολιτική παθογένεια της Κυβέρνησης εκδηλώθηκε, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 100 ημερών, κυρίως γύρω απ’ τα ακόλουθα θέματα, τα οποία απασχόλησαν πολύ την κοινή γνώμη και τα αναφέρουμε ενδεικτικά και όχι αποκλειστικά :

1. Η περιβόητη, πλέον, τροπολογία για τον αναδρομικό φόρο στις γονικές παροχές, η οποία, αφού διέσυρε την Kυβέρνηση για κραυγαλέα ανικανότητα και περιεφέρετο επί μία εβδομάδα από γραφείο σε γραφείο, κατατέθηκε στη Βουλή, για να αποσυρθεί στη συνέχεια. Προηγήθηκε μία ¨μίνι¨ πολιτική ανταρσία μέσα στο ΠΑΣΟΚ, στην οποία έλαβαν μέρος και πολλά επώνυμα στελέχη.

        Στο φιάσκο, που εισέπραξε η κυβέρνηση με την τροπολογία αυτή πρέπει να προστεθεί και η εξ ολοκλήρου λανθασμένη ρύθμιση για τα τσιγάρα, που εξέθεσε για δεύτερη φορά τους αρμοδίους Υπουργούς.

2. Η ρύθμιση για τα τέλη κυκλοφορίας και η κατάργηση του μέτρου της απόσυρσης.

    Η κυβέρνηση χειρίστηκε τόσο εσφαλμένα την όλη υπόθεση, ώστε προκάλεσε την    

    οργή του κόσμου, υπονομεύοντας ένα μέτρο, το οποίο, αν είχε συνδυαστεί με την   

    εφαρμογή του μέτρου της απόσυρσης, θα είχε αποδώσει θετικά αποτελέσματα

    στην πράξη.

       Ο πρωθυπουργός, βέβαια, ζήτησε συγγνώμη, για να σωθούν οι εντυπώσεις. Γιατί και το μέτρο ίσχυσε και ο θυμός του κόσμου παρέμεινε.

3. Η πλήρης σύγχυση, που έχει δημιουργηθεί με τις αποδείξεις. Ένα σωστό μέτρο, που βοηθάει την οικονομία, δηλαδή το να παίρνουν οι καταναλωτές αποδείξεις, εξαιτίας των λανθασμένων χειρισμών την κυβέρνησης έχει προκαλέσει κωμικοτραγικά φαινόμενα στην καθημερινότητα των συμπολιτών μας.    

4. Η καθημερινή ¨καταιγίδα¨ των διαρροών από τα γραφεία των Υπουργών, για θέματα φορολογικής, κυρίως, πολιτικής.

     Με το άλλοθι της ¨διαβούλευσης¨ και σε καθημερινή βάση, τα δημοσιογραφικά γραφεία κατακλύζονται από πλήθος κυβερνητικών διαρροών, οι οποίες ανακαλούνται και διαψεύδονται την επομένη. Για να δρομολογηθούν και πάλι σε λίγες μέρες.

      Αποτέλεσμα είναι να εντείνεται το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας που επικρατεί στην αγορά. Τελευταίο παράδειγμα η σύγχυση που δημιουργήθηκε με τις φήμες, περί καθιέρωσης ενιαίου ΦΠΑ στο 15%.

5. Οι αντιφάσεις και τα ¨μπρος-πίσω¨ στην εισοδηματική πολιτική. Όπου ο Πρωθυπουργός αυτοδιαψεύδεται καθημερινά, σε σχέση με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. «Υπάρχουν χρήματα» έλεγε προεκλογικά. Τώρα μειώνει τους μισθούς, φορολογώντας  τα επιδόματα.

6. Ο κλαυσίγελως με τα διαδοχικά επεισόδια της στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού μέσω της κατάθεσης βιογραφικών.

      Ακόμη και ο πρωθυπουργός, υπό την ιδιότητα του Υπουργού των Εξωτερικών δεν έχει στελεχώσει ακόμη ορισμένες από τις πολιτικές θέσεις του Υπουργείου των Εξωτερικών, παρόλο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει καν το ελαφρυντικό, ότι ¨υπάρχει διαφωνία μεταξύ Υπουργού και Πρωθυπουργού¨! Γιατί στο ΥΠ.ΕΞ. οι δύο ρόλοι ταυτίζονται στο ίδιο πρόσωπο!

7. Οι καθημερινές διαφοροποιήσεις και συγκρούσεις μεταξύ των κορυφαίων μελών της ηγετικής ομάδος του ΠΑΣΟΚ. Με ¨κορυφαίο¨ το δίπολο Γ. Παπακωνσταντίνου εναντίον Λ. Κατσέλη. Και με αμήχανο επιδιαιτητή τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

8. Η ελαφρότητα με την οποία επιχειρείται να ρυθμιστούν, νομοθετικά, μεγάλα ζητήματα της χώρας, όπως η αναδιάρθρωση της διοικητικής δομής (Καλλικράτης).

     Δεν έχει γίνει χωροθέτηση των νέων Δήμων, δεν έχει διευθετηθεί το θέμα των οικονομικών πόρων των ΟΤΑ, δεν έχει γίνει διάλογος με τις τοπικές κοινωνίες κλπ. Ενώ ήδη έχουν αρχίσει τα πρώτα πυρά στο εσωτερικό της Κυβέρνησης κατά των συντακτών του σχεδίου ¨Καλλικράτης¨.

9. Η επικίνδυνη επιπολαιότητα, με την οποία η Κυβέρνηση επιχειρεί να νομοθετήσει ένα νέο πλαίσιο μεταναστευτικής πολιτικής.

     Οι ρυθμίσεις που προτείνει η Κυβέρνηση βρίσκονται σε πλήρη απόκλιση από τα όσα έχουν υιοθετήσει οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.     

     Και αν τελικά ψηφιστούν θα προσελκύσουν στην Ελλάδα και άλλους παράνομους μετανάστες. Ενώ δεν θα μπορέσουν να επιτύχουν τα σωστά αποτελέσματα, που επιδιώκει μία, ενδεδειγμένη για την Ελλάδα, πολιτική ενσωμάτωσης.

      Η Ν.Δ. θα εξακολουθήσει να ασκεί τον αντιπολιτευτικό της ρόλο με απόλυτη επίγνωση της κρισιμότητας της συγκυρίας και με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στον τόπο.

      Σπρώχνουμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει τα σωστά και ενδεδειγμένα μέτρα. Ο Α. Σαμαράς καινοτομεί ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Κάνει συγκεκριμένες προτάσεις, αυστηρά κοστολογημένες. Και εκεί που η κυβέρνηση έχει το θάρρος να τις εφαρμόσει, προσφέρει  τη στήριξή του.

      Δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να επιθυμεί ένα συναινετικό κλίμα, το οποίο θα βοηθήσει τη χώρα να βγει, το συντομότερο δυνατόν, από τα σημερινά αδιέξοδα.

     Σε κάθε περίπτωση, η Ν.Δ. θα κάνει ό,τι είναι πιο σωστό για να ανταποκριθεί στον ρόλο που της έχει αναθέσει ο ελληνικός λαός.